Wat heeft hij voor me betekend ? Wat heb ik van hem overgenomen, wat van hem heb ik laten liggen ? Die vragen komen bij me op, deze dagen na de begrafenis van vorige week. Tussen Kerst en Oud en Nieuw heb ik vrij, en elke ochtend wandel ik een uur. Dan dwalen de gedachten zo maar weer die kant op: mijn vader is er niet meer, mijn moeder moet verder.
Mijn vader was een man van en met anderen. Thuiszitten was niet zijn sterkste kant. Hij had overdags zijn baan bij de fabriek in Vaassen, de Aluminium Industrie, nu Vaassen Flexible Packaging, waar hij zijn 40-jarig jubileum gehaald heeft.
Jarenlang zat hij in de Ondernemingsraad namens het CNV, hij vond het belangrijk dat arbeiders recht gedaan werd. Hij kon met de meesten goed overweg, conflicten had hij zelden. Iedereen werd op gelijke wijze behandeld, of dat nu de directeur of de Turkse dame van de kantine was. "Gelijke behandeling" bracht hij op heel natuurlijke wijze in de praktijk, alsof hij het uitgevonden had.
's Avonds was hij er altijd bij de warme maaltijd, om zich daarna in andere plunje te hijsen en op stap te gaan voor een of andere kerkelijke activiteit. De zondagsschool en het evangelisatiewerk hadden zijn hart. Tientallen jaren was hij zondagochtends van elf tot twaalf bezig met de kinderen die hij overal vandaan haalde. Hij bezocht ooit een tijdje het plaatselijke woonwagenkamp, sprak er met de mensen, en vroeg aan de ouders of hun kinderen op de zondagsschool mochten komen. Die zullen zich wel afgevraagd hebben wie die gezellige babbelaar was, sommigen noemden hem "padre"......
Enkele jaren ging ik als tienerjochie met hem mee naar de campings in Gortel: evangelisatiewerk. Pa organiseerde boswandelingen en loodste belangstellenden langs de mooiste plekjes in het bos. Hij wist veel te vertellen van de flora en de fauna. Die wandelingen liepen wel eens uit, zeker. Na afloop was er in de kantine van de camping een dagsluiting met een kort bijbelwoord, een gebed, en zingen uit Johan de Heer, ik spelend op een orgeltje.
Mijn vader was een man van de liefde. Hij kon goed overweg met het andere geslacht en vertelde met smaak over zijn laatste, definitieve verovering: Riek. Hij is bij haar gebleven, 62 jaren lang, en ze waren gelukkig met elkaar tot hun laatste dag samen. Ze kregen vijf kinderen, drie jongens en twee meisjes. Op hun trouwdag nam hij steevast een bos bloemen mee, die dan werd verstopt op het toilet. Ma wilde eerst het eten op tafel hebben, en dan pas de bloemen krijgen.
Wanneer Pa bij officiële gelegenheden een dankwoord moest uitspreken, werd Ma nooit vergeten. Zonder haar zou hij dit of dat nooit hebben kunnen doen, en dan kreeg ze een stevige zoen.
Hij was in zijn latere jaren dol op zijn kleinkinderen en wilde graag kennismaken met hun nieuwe vrienden of vriendinnen.
Mijn vader was een man die in God geloofde. Hij groeide op in een randkerkelijk hervormd gezin. Al vroeg waren er zorgen en ziekte. Zijn moeder, mijn oma, overleed toen hij 15 jaar oud was. Hij moest van de MULO af, en aan het werk. In die jaren is hij door vrienden meegenomen naar de kerk en naar de jeugdvereniging, en daar is het begonnen.
Dat is alles wat hij ons er over heeft gezegd. Hij kon de bijbelverhalen prachtig vertellen, de zondagsschoolkinderen waren er dol op, en het was zijn passie. Maar hij was er de man niet naar om thuis zijn gevoelens hierover met ons te delen, en een discussie voeren over theologische zaken had niet zijn interesse.
De God van Pa kwam je vooral tegen in zijn doen en laten. Hij praatte niet over zijn geloof, hij deed het: walk your talk.
donderdag 29 december 2011
zaterdag 10 december 2011
Straatbijbel
Deze week heb ik bij de Dabar-werving een mp3-tje laten horen uit de Torrie van Mattie, de recent verschenen "straatbijbel".
We zaten met een groepje 19+ jongeren in de Kompaskelder in Oene. Bij de opening van het catechisatie-uur hadden we het bijbelgedeelte - de vlucht naar Egypte, in de straatbijbel Jezus de asielzoeker - eerst in de Herziene Statenvertaling gelezen, en er wat over doorgepraat.
Daarna heb ik de mp3 afgespeeld: vlotte intro, en dan het verhaal: Jezus de asielzoeker. Duurt maar een paar minuten. De groep was er goed over te spreken: mooi gedaan, en goed om straks op de camping te gebruiken: drempelverlagend, dat soort dingen.
Er viel me die avond iets op. Ik had dat ook al bij mezelf geconstateerd en thuis aan tafel ging het ook zo: Als we dit horen beginnen we te glimlachen. Waarom is dat ?
De taal van de Torrie van Mattie roept klaarblijkelijk iets humoristisch op, zonder simpel of plat te worden. Dat wonderbaarlijke mengsel van verschillende talen, met invloeden van de sociale media en de wereld van de muziek, het zorgt voor een glimlach.
Het is wel aardig om dit verband The Book of Genesis Illustrated van R.Crumb uit 2009 te noemen. Daar ga je niet van glimlachen want daarvoor is het te confronterend. Terwijl, evenals in de Torrie van Mattie, geen duimbreed van de bijbeltekst wordt afgeweken.
In beide gevallen zijn er overigens christenen die bezwaar maken tegen de straatbijbel of de Genesis-comic. Je mag op deze wijze Gods Woord niet ontheiligen, is dan het bezwaar, en dat raakt diepe snaren bij hen.
Dit verschil van inzicht los je niet op met argumenten. Wat je ervaart als heilig en hoe je er mee omgaat zit diep in je.
In het geval van de straatbijbel is bij het vertalen regelmatig aan de doelgroep gevraagd mee te lezen en aan te geven wanneer volgens hen de vertaling "respectloos" was. Dat heeft een aantal malen geleid tot aanpassingen van de tekst, aldus Daniel de Wolf op het Missionaire Congres in Amersfoort. De Torrie van Mattie is voor de doelgroepjongeren dus een bijbel met respect.
We zaten met een groepje 19+ jongeren in de Kompaskelder in Oene. Bij de opening van het catechisatie-uur hadden we het bijbelgedeelte - de vlucht naar Egypte, in de straatbijbel Jezus de asielzoeker - eerst in de Herziene Statenvertaling gelezen, en er wat over doorgepraat.
Daarna heb ik de mp3 afgespeeld: vlotte intro, en dan het verhaal: Jezus de asielzoeker. Duurt maar een paar minuten. De groep was er goed over te spreken: mooi gedaan, en goed om straks op de camping te gebruiken: drempelverlagend, dat soort dingen.
Er viel me die avond iets op. Ik had dat ook al bij mezelf geconstateerd en thuis aan tafel ging het ook zo: Als we dit horen beginnen we te glimlachen. Waarom is dat ?
De taal van de Torrie van Mattie roept klaarblijkelijk iets humoristisch op, zonder simpel of plat te worden. Dat wonderbaarlijke mengsel van verschillende talen, met invloeden van de sociale media en de wereld van de muziek, het zorgt voor een glimlach.
Het is wel aardig om dit verband The Book of Genesis Illustrated van R.Crumb uit 2009 te noemen. Daar ga je niet van glimlachen want daarvoor is het te confronterend. Terwijl, evenals in de Torrie van Mattie, geen duimbreed van de bijbeltekst wordt afgeweken.
In beide gevallen zijn er overigens christenen die bezwaar maken tegen de straatbijbel of de Genesis-comic. Je mag op deze wijze Gods Woord niet ontheiligen, is dan het bezwaar, en dat raakt diepe snaren bij hen.
Dit verschil van inzicht los je niet op met argumenten. Wat je ervaart als heilig en hoe je er mee omgaat zit diep in je.
In het geval van de straatbijbel is bij het vertalen regelmatig aan de doelgroep gevraagd mee te lezen en aan te geven wanneer volgens hen de vertaling "respectloos" was. Dat heeft een aantal malen geleid tot aanpassingen van de tekst, aldus Daniel de Wolf op het Missionaire Congres in Amersfoort. De Torrie van Mattie is voor de doelgroepjongeren dus een bijbel met respect.
woensdag 30 november 2011
Missionair Congres
Vandaag het congres Grensverleggend Missionair: buiten winnen is binnen beginnen bezocht. Mooie lokatie: de Lichtkring in Amersfoort, een nieuwe GKV-kerk met een fraaie architectuur, vlak bij de bekende wijk Kattenbroek. Het thema van de dag was de relatie tussen missionair zijn en identiteit.
Het ochtendprogramma werd geopend door Leendert van den Dool, de dagvoorzitter. De bij de koffie uitgedeelde donuts waren aanleiding voor de vraag: ben je een donut of een spiegel? Het zal duidelijk zijn: Een donut heeft binnenin een gaatje, een spiegel kan iemand weerspiegelen. De centrale vraag van deze dag: weerspiegelen wij Jezus Christus, is dat wat we ten diepste willen?
De rest van de ochtend werd gevuld door Matthijs Vlaardingerbroek die vol verve het thema verder uitdiepte. Petje af voor de creatieve manier waarop hij dat deed. De intro met de buiksprekende pop die meewerkt aan een goocheltruc vond ik geniaal. Zo breng je een boodschap over ! Daarna wist hij zijn verhaal steeds weer opnieuw heel beeldend te illustreren met een simpele timmermans duimstok die hij in vier stukken kon uitklappen.
Aan de hand van de geschiedenis van de verlamde man en de vier vrienden werkte hij uit wat bedoeld wordt met een betekenisvolle identiteit:
Een tweede benadering van identiteiten was de volgende typologie:
Na de aangename lunch - met ruime mogelijkheid om te netwerken - was het tijd voor parallele workshops. Ik heb nr. 3 bezocht, over Identiteit in Christus als drijvende kracht voor een jonge huisgemeente.
Hier was ik minder tevreden over. Dat zal zeker ook gelegen hebben aan mijn totale gebrek aan affiniteit met huisgemeenten. Ik hecht heel sterk aan gemeenschap, samen doen, iedereen telt mee. Dat staat gemakkelijk op gespannen voet met datgene wat een huisgemeente ambieert: zuiverheid, radicaliteit in het volgen van Jezus. Ik heb met belangstelling geluisterd naar het getuigenis van Wouter Disberg en Mirte van Geloven, maar het riep bij mij geen yes-reactie op.
De presentatie van Daniel de Wolf over de Torrie van Matti, het Mattheus-evangelie in straattaal, vond ik een genot. Lintje voor die man.
De plenaire sessie Breng identiteit tot leven van Gert Disberg vormde het slot van de dag. Hij begon met het presenteren van het vliegwiel. Dit is een tool die ontwikkeld is door Syneidesis, een initiatief van Gert en Wouter Disberg en Matthijs Vlaardingerbroek. Het vliegwiel is bedoeld om zicht te krijgen op je identiteit als christelijk leider. Ook hier had ik weer last van kortsluiting. Ik vond het een weinig overtuigend hulpmiddel en had eigenlijk meer diepgang verwacht. Het leek me beter om te vertrekken met merendeels positieve ervaringen, en ik heb daarom het einde van de dag niet meegemaakt.
Al met al heb ik veel goede dingen gehoord deze dag. Er was een breed publiek: uit de PKN, de kleine reformatorische kerken, en de evangelische groepen. Ik vond het verfrissend om met enkele jongeren te praten - er waren veel jongeren aanwezig. Ze kijken anders tegen de kerk-als-instituut aan, zijn er minder aan gebonden, maar de liefde voor de christelijke gemeente is er volop. Ze hebben veel oog voor de betekenis van de christelijke gemeente voor de buurt, de wijk. Goed bezig !
Het ochtendprogramma werd geopend door Leendert van den Dool, de dagvoorzitter. De bij de koffie uitgedeelde donuts waren aanleiding voor de vraag: ben je een donut of een spiegel? Het zal duidelijk zijn: Een donut heeft binnenin een gaatje, een spiegel kan iemand weerspiegelen. De centrale vraag van deze dag: weerspiegelen wij Jezus Christus, is dat wat we ten diepste willen?
De rest van de ochtend werd gevuld door Matthijs Vlaardingerbroek die vol verve het thema verder uitdiepte. Petje af voor de creatieve manier waarop hij dat deed. De intro met de buiksprekende pop die meewerkt aan een goocheltruc vond ik geniaal. Zo breng je een boodschap over ! Daarna wist hij zijn verhaal steeds weer opnieuw heel beeldend te illustreren met een simpele timmermans duimstok die hij in vier stukken kon uitklappen.
Aan de hand van de geschiedenis van de verlamde man en de vier vrienden werkte hij uit wat bedoeld wordt met een betekenisvolle identiteit:
- een krachtige ideologie
- een heldere visie
- een haalbare belofte
- unieke kracht
- kloppende waarden
- hoopvolle ambitie
Een tweede benadering van identiteiten was de volgende typologie:
- de door God gegeven identiteit
- de door de gemeente gewenste identiteit
- de huidige identiteit.
Na de aangename lunch - met ruime mogelijkheid om te netwerken - was het tijd voor parallele workshops. Ik heb nr. 3 bezocht, over Identiteit in Christus als drijvende kracht voor een jonge huisgemeente.
Hier was ik minder tevreden over. Dat zal zeker ook gelegen hebben aan mijn totale gebrek aan affiniteit met huisgemeenten. Ik hecht heel sterk aan gemeenschap, samen doen, iedereen telt mee. Dat staat gemakkelijk op gespannen voet met datgene wat een huisgemeente ambieert: zuiverheid, radicaliteit in het volgen van Jezus. Ik heb met belangstelling geluisterd naar het getuigenis van Wouter Disberg en Mirte van Geloven, maar het riep bij mij geen yes-reactie op.
De presentatie van Daniel de Wolf over de Torrie van Matti, het Mattheus-evangelie in straattaal, vond ik een genot. Lintje voor die man.
De plenaire sessie Breng identiteit tot leven van Gert Disberg vormde het slot van de dag. Hij begon met het presenteren van het vliegwiel. Dit is een tool die ontwikkeld is door Syneidesis, een initiatief van Gert en Wouter Disberg en Matthijs Vlaardingerbroek. Het vliegwiel is bedoeld om zicht te krijgen op je identiteit als christelijk leider. Ook hier had ik weer last van kortsluiting. Ik vond het een weinig overtuigend hulpmiddel en had eigenlijk meer diepgang verwacht. Het leek me beter om te vertrekken met merendeels positieve ervaringen, en ik heb daarom het einde van de dag niet meegemaakt.
Al met al heb ik veel goede dingen gehoord deze dag. Er was een breed publiek: uit de PKN, de kleine reformatorische kerken, en de evangelische groepen. Ik vond het verfrissend om met enkele jongeren te praten - er waren veel jongeren aanwezig. Ze kijken anders tegen de kerk-als-instituut aan, zijn er minder aan gebonden, maar de liefde voor de christelijke gemeente is er volop. Ze hebben veel oog voor de betekenis van de christelijke gemeente voor de buurt, de wijk. Goed bezig !
vrijdag 25 november 2011
Hartritmestoornis
Misschien handig, kort even vertellen wat er voorgevallen is. Gisterochtend ben ik bij de tandarts behandeld ivm. een zenuwontsteking. Dat gebeurt in stappen, en gisteren was de tweede behandeling. Toen 's middag de verdoving uitgewerkt raakte, voelde ik me behoorlijk lamlendig. Pas bij het avondeten realiseerde ik me dat het "onrustig voelde" in mijn borstkas. Ik heb mijn pols gevoeld, en die was overduidelijk onregelmatig. Samen naar de huisartsenpost in het Gelreziekenhuis in Apeldoorn, en meteen doorverwezen naar de Eerste Harthulp een paar verdiepingen hoger i.v.m. boezemfibrilleren, in het medisch jargon (wiki voor de liefhebbers).
Daar begint dan een standaardprocedure: hartfilmpje maken, bloeddruk meten, bloedmonsters nemen, intakegesprek, en daarna het grote wachten. Ik had behalve wat kortademigheid geen klachten, en voelde me niet zo ongerust. In 2002 heb ik hetzelfde meegemaakt en toen werd na uitvoerige nacontroles helemaal niets ontdekt.
In de loop van de avond werden we een paar keer bijgepraat, en tegen twaalven werd de knoop doorgehakt: U blijft hier, en morgen gaan we in de loop van de ochtend een cardioconversie (wiki) doen. De deken werd uit de kast gehaald, het bed langer gemaakt, en daar lag ik dan. In de meeste gevallen slaap ik de eerste nacht in een vreemd bed (vakantie, hotel) slecht. Maar deze keer lukte dat met een slaaptabletje zonder problemen.
Vanochtend is de cardioconversie geweest. Je wordt aan nog meer draadjes vastgeplakt en kort onder narcose gebracht. Als je wakker wordt, na 10-15 minuten, is de normale hartslag weer hersteld - als alles volgens het draaiboek verloopt. En dat bleek het geval bij mij, gelukkig. De hartslag zag er prima uit op het scherm, en ik mocht weer eten en koffiedrinken. Het ziekenhuisontbijt smaakte me goed. Tegen twaalven konden we weer naar huis, en nu doe ik een paar dagen kalm aan.
Daar begint dan een standaardprocedure: hartfilmpje maken, bloeddruk meten, bloedmonsters nemen, intakegesprek, en daarna het grote wachten. Ik had behalve wat kortademigheid geen klachten, en voelde me niet zo ongerust. In 2002 heb ik hetzelfde meegemaakt en toen werd na uitvoerige nacontroles helemaal niets ontdekt.
In de loop van de avond werden we een paar keer bijgepraat, en tegen twaalven werd de knoop doorgehakt: U blijft hier, en morgen gaan we in de loop van de ochtend een cardioconversie (wiki) doen. De deken werd uit de kast gehaald, het bed langer gemaakt, en daar lag ik dan. In de meeste gevallen slaap ik de eerste nacht in een vreemd bed (vakantie, hotel) slecht. Maar deze keer lukte dat met een slaaptabletje zonder problemen.
Vanochtend is de cardioconversie geweest. Je wordt aan nog meer draadjes vastgeplakt en kort onder narcose gebracht. Als je wakker wordt, na 10-15 minuten, is de normale hartslag weer hersteld - als alles volgens het draaiboek verloopt. En dat bleek het geval bij mij, gelukkig. De hartslag zag er prima uit op het scherm, en ik mocht weer eten en koffiedrinken. Het ziekenhuisontbijt smaakte me goed. Tegen twaalven konden we weer naar huis, en nu doe ik een paar dagen kalm aan.
dinsdag 8 november 2011
Film: Tree of Life (2011)
Samen met GJ het afgelopen weekend deze film bekeken. Ik heb al getwitterd dat ik het een zware film vond, met overigens prachtige beelden. Na een paar dagen van laten bezinken constateer ik dat ik er niet anders over ben gaan denken. De film blijft bij mij aan de oppervlakte steken en raakt me niet echt.
Een paar opmerkingen:
Een paar opmerkingen:
- De beelden. Prachtig, zeker in het "oerknal - evolutie" deel. Maar ook de beelden van het Amerika van de jaren 50 zijn de moeite waard, of de opnames van gebouwen vanuit allerlei verrassende posities. Alleen al hierom wil ik de film zeker nog een keer zien
- Het tempo. De film verloopt traag, en zeker in al die flashbacks zit een behoorlijke mate van herhaling. De misprijzende blik op het gezicht van Jack heb je op een gegeven moment wel gezien, en steeds weer opnieuw die bomen of gebouwen.....
- De verhaallijn. Hier begin ik duidelijk problemen te krijgen. De beelden van de kinderjaren zijn flashbacks, maar de rol van de volwassen Jack is heel beperkt. Ik kom er niet achter wie hij geworden is, en wat zijn jeugdervaringen nu voor hem betekenen. Het slot van de film waarin er een terugzien is van zijn ouders komt wat uit de lucht vallen. Wellicht moet je de film veel meer als een collage van een aantal verhaalelementen zien en gaat het er niet zozeer om één verhaal willen brengen. Al met al vind ik de opbouw van de film daardoor onevenwichtig.
- Het thema. Een pretentieuze titel: Tree of life. En de compositie van de film met het epische "scheppings" deel en het slotdeel met het grote weerzien geeft wel aan dat er meer bedoeld is dan een film over, laten we zeggen, traumatische jeugdherinneringen. De film is duidelijk religieus geïnspireerd, met bijbelcitaten en best wel pakkende "waarom HEER ?" vragen van b.v. de moeder. Maar eerlijk gezegd: het wordt mij niet duidelijk wat Malick precies zeggen wil.
woensdag 2 november 2011
Drijfzand en het CDA
De herfstvakantie 2011 is weer voorbij. Ook dit jaar hebben we weer eindeloos langs de zee geslenterd. Er is altijd wel wat te zien, en de special van dit jaar was de ophoging van het strand tussen Westkapelle en Zoutelande. Voor de preciezen: hier staat de uitleg van Rijkswaterstaat, maar dit is wat een geïnteresseerde leek ziet:
Bij eb arriveert een forse hopperzuiger dicht bij het strand. Vanaf het strand loopt een persleiding het water in, eindigend in een tientallen meters lange immense stofzuigerslang. Deze wordt aan de hopperzuiger gekoppeld. Dan begint het feest. De hopperzuiger is geladen met zand dat enkele tientallen kilometers uit de kust is opgezogen. Dat zand wordt nu door de leiding het strand opgeperst. Feest voor de duizenden meeuwen ! Met bulldozers wordt het opgebrachte zand geëgaliseerd. Na een uur is de hopperzuiger leeg en kan een nieuwe vracht worden gehaald. De bulldozers zijn dan nog een poos bezig om het zand goed te verdelen.
Het is duidelijk dat hier sprake is van drijfzand, gevaarlijk spul. Er staat dan ook iemand met een fluitje die argeloze wandelaars en joggers met een dwingend signaal gebiedt om langs de duinen te lopen in plaats van langs de vloedlijn.
Het filmpje doet me denken aan het drijfzand waarin het CDA is terechtgekomen. Vrije val voor het CDA kopte Trouw deze week, en met 11 zetels volgens Maurice de Hond is dat niet teveel gezegd.
Ach, laten we onszelf een oppeppertje gunnen en het filmpje nog eens bekijken, maar dan met andere ogen, met een positivo blik....
Zie in de bulldozers het Strategisch Beraad en de commissie Nieuwe woorden, nieuwe beelden. De rondfladderende meeuwen die rustig de stevige plekken in het drijfzand opzoeken zijn de leden die zich niet van de wijs laten brengen. En let op, dat drijfzand is na enige tijd weer stevig en betrouwbaar strand...
Scherts. Er zal heel hard moeten worden gewerkt om het CDA weer vlot te trekken, en dan zal het een ander CDA zijn dan we kenden.
 |
| Zandsuppletie op strand Zoutelande |
Bij eb arriveert een forse hopperzuiger dicht bij het strand. Vanaf het strand loopt een persleiding het water in, eindigend in een tientallen meters lange immense stofzuigerslang. Deze wordt aan de hopperzuiger gekoppeld. Dan begint het feest. De hopperzuiger is geladen met zand dat enkele tientallen kilometers uit de kust is opgezogen. Dat zand wordt nu door de leiding het strand opgeperst. Feest voor de duizenden meeuwen ! Met bulldozers wordt het opgebrachte zand geëgaliseerd. Na een uur is de hopperzuiger leeg en kan een nieuwe vracht worden gehaald. De bulldozers zijn dan nog een poos bezig om het zand goed te verdelen.
Het is duidelijk dat hier sprake is van drijfzand, gevaarlijk spul. Er staat dan ook iemand met een fluitje die argeloze wandelaars en joggers met een dwingend signaal gebiedt om langs de duinen te lopen in plaats van langs de vloedlijn.
Het filmpje doet me denken aan het drijfzand waarin het CDA is terechtgekomen. Vrije val voor het CDA kopte Trouw deze week, en met 11 zetels volgens Maurice de Hond is dat niet teveel gezegd.
Ach, laten we onszelf een oppeppertje gunnen en het filmpje nog eens bekijken, maar dan met andere ogen, met een positivo blik....
Zie in de bulldozers het Strategisch Beraad en de commissie Nieuwe woorden, nieuwe beelden. De rondfladderende meeuwen die rustig de stevige plekken in het drijfzand opzoeken zijn de leden die zich niet van de wijs laten brengen. En let op, dat drijfzand is na enige tijd weer stevig en betrouwbaar strand...
Scherts. Er zal heel hard moeten worden gewerkt om het CDA weer vlot te trekken, en dan zal het een ander CDA zijn dan we kenden.
zaterdag 22 oktober 2011
Dutch Cow Festival
Het Oener Koefeest is weer voorbij. Een paar jaar geleden heb ik een wervend stukje geschreven om dit prachtige dorpsgebeuren mee te stuwen in de vaart der EU-volkeren. Die vaart is momenteel nogal wat minder dan toen ! Maar ondernemen in een economische dip heeft het voordeel dat het later alleen maar beter kan gaan.
Zet de knop op Engels en lees mee !
We proudly announce the 157th Dutch Cow Festival, scheduled to be held in October of 2012 in the lovely Dutch village of Oene. Don't miss this enjoyable day in which people from all over the EU come and participate in this vibrant one-day festival.
What's on the agenda:
Of course you'll visit the cattle market. In the old days farmers would bring their cattle and trade their cows, horses, and small farm-animals early in the morning. After that they would enjoy the rest of the morning talking in the local pub and drinking their coffee or "jonge klare". Nowadays trading is forbidden due to strict cattletransport regulations.
An important part of the Festival is the motorcross. On a huge maize field just outside the village centre the lovers of 4W-drive cars, motor vehicles, heavy engines, mud, smoke, and oil enjoy the spectacular races. All day long both professionals and amateurs let their vehicles roar and compete for the cup.
At the village meadow next to our new Kulturhus (still under construction) the horse show will be held. In these demonstrations, style and good cooperation between horse and rider is all important.
Join us and have fun !
Zet de knop op Engels en lees mee !
We proudly announce the 157th Dutch Cow Festival, scheduled to be held in October of 2012 in the lovely Dutch village of Oene. Don't miss this enjoyable day in which people from all over the EU come and participate in this vibrant one-day festival.
What's on the agenda:
Of course you'll visit the cattle market. In the old days farmers would bring their cattle and trade their cows, horses, and small farm-animals early in the morning. After that they would enjoy the rest of the morning talking in the local pub and drinking their coffee or "jonge klare". Nowadays trading is forbidden due to strict cattletransport regulations.
 | |
| Blondes d'Acquitaine species, for meat |
The local church youth organize a huge fleamarket where they sell all kinds of goods donated by the community, both new and secondhand. The revenues are used for a one year support of 15 adoption children in thirdworld countries. On the villagemarket you will find so many stands: outdoor life, clothing, books, etc. Enjoy the stroll at your own leisure and have some food or a drink at one of the many catering stands.
 |
| Village market |
 |
| Motorcrossing this year |
Join us and have fun !
 |
| Horse show next to the Kulturhus |
maandag 17 oktober 2011
Omnia 7 en Mango
Wordt het nog wat met de Mango-update voor de Samsung Omnia 7 ? In juli heb ik het toestel aangeschaft en het met veel plezier gebruikt. De metro-interface met de tegeltjes werkt prettig, het scherm is uitstekend, en met Mango in het vooruitzicht.....
Het lijkt erop dat de Omnia 7 bezitters achteraan komen bij het uitrollen van Mango, uitzonderingen daargelaten. Bij sommige gebruikers is het gelukt om de update te installeren, maar ik behoor niet tot die groep.
De procedure is op verschillende forums te vinden: Nadat je je toestel hebt aangesloten en in Zune op Update hebt geklikt, moet de netwerkverbinding worden verbroken. Ik heb dat nu in drie rondes - op verschillende dagen - tientallen keren geprobeerd, met wisselende timing: na 1 sec, of juist na 3 seconden, of z.s.m. Netwerkkabel eruit, wachten, weer de melding dat er geen verbinding gemaakt kan worden, netwerkkabel erin, en weer proberen. Daar word je niet vrolijk van.
De laatste ronde heb ik bovendien de backup teruggezet en opnieuw de installatie van de 7392 update gedaan, in de hoop dat de Mango-update dan zou volgen. helaas....
Inmiddels is Microsoft aan het testen met de Omnia 7 en wordt de uitrol in november verwacht. Klaarblijkelijk zit er niks anders op dan maar te wachten.
Het lijkt erop dat de Omnia 7 bezitters achteraan komen bij het uitrollen van Mango, uitzonderingen daargelaten. Bij sommige gebruikers is het gelukt om de update te installeren, maar ik behoor niet tot die groep.
De procedure is op verschillende forums te vinden: Nadat je je toestel hebt aangesloten en in Zune op Update hebt geklikt, moet de netwerkverbinding worden verbroken. Ik heb dat nu in drie rondes - op verschillende dagen - tientallen keren geprobeerd, met wisselende timing: na 1 sec, of juist na 3 seconden, of z.s.m. Netwerkkabel eruit, wachten, weer de melding dat er geen verbinding gemaakt kan worden, netwerkkabel erin, en weer proberen. Daar word je niet vrolijk van.
De laatste ronde heb ik bovendien de backup teruggezet en opnieuw de installatie van de 7392 update gedaan, in de hoop dat de Mango-update dan zou volgen. helaas....
Inmiddels is Microsoft aan het testen met de Omnia 7 en wordt de uitrol in november verwacht. Klaarblijkelijk zit er niks anders op dan maar te wachten.
vrijdag 14 oktober 2011
Marginaal en Missionair
Afgelopen zaterdag heb ik een nuttige en prettige reis naar Amersfoort gemaakt. De IZB organiseerde een studiedag over het boek Marginaal en Missionair van Wim Dekker, die zelf aanwezig was om vragen te beantwoorden. In combinatie met de frisse manier waarop Tijs van den Brink de discussie leidde, was het een aangename dag.
Het boek heeft me verrast. In het eerste hoofdstuk analyseert Wim Dekker de krimp van de kerk vanuit het gezichtspunt van het oordeel. Dat resoneerde niet zo bij mij. Ik heb bijvoorbeeld moeite met het standpunt dat God ons oordeelt door natuurrampen, zoals wel gezegd werd na de tsunami van Kerst 2004. Dàt God oordeelt is zeker, maar om dat eventjes in de actualiteit aan te wijzen.... we zijn maar zo geen profeet.
Terug naar het boek: de overige hoofdstukken heb ik geboeid gelezen, en ik ben onder de indruk van de breedte van de onderwerpen die Wim Dekker behandelt, en het inzicht en de nunace waarmee hij die behandelt. Ik vind het een doe-boek, waar je allerlei onderwerpen uit kunt halen en die verder kunt gaan uitwerken in je eigen situatie.
Hoe verliep de studiedag: Het boek werd besproken in een drietal rondes. Elke ronde werd steeds ingeleid door één of twee theologen die gevraagd waren om hun mening te geven over het aan de orde zijnde thema.
In de eerste ronde was het thema het oordeel, zoals al vermeld werkt Wim Dekker dit in het eerste hoofdstuk uit.
Ds. Bert Karel Foppen uit Katwijk ging in op de door Dekker genoemde woorden van Bonhoeffer: de roeping van de Kerk is om te bidden, te wachten op God, en het goede te doen voor de mensen. Ds. Foppen vroeg zich af of dit niet te weinig was: we moeten ons bekeren ! Orthodoxe gemeenten moeten niet zielig doen, maar zielig zijn, arm van geest.
Ds. Kees van Ekris uit Breukelen vond het boek een knappe duiding van de neergang van de kerk. Hij had wel moeite met de atmosfeer en de noties omtrent het oordeel van God (Godsverduistering) die mogelijk tot resignatie kon leiden en noemde als contrast "geestelijke vechtlust". In de Talmud wordt Noach's zwijgen temidden van zijn volksgenoten bekritiseerd. Hij had ook voor zijn tijdgenoten bij God in de bres kunnen springen, ook al was het oordeel al aangekondigd. Kunnen we de secularisatie "stukbidden"?
In de tweede ronde stond de marginalisering centraal zoals die in b.v. Vinex wijken of op het platteland wordt meegemaakt.
Ds. Klaas-Willem de Jong, predikant in de wijkgemeente Leidsche Rijn-Oost, ging hier als eerste op in. Hij zei dat zijn kleine Vinex-gemeente, kijkend naar zichzelf, eerder zou spreken van genade dan van oordeel. We mogen er nog zijn, hoe wonderlijk! Het idee van volkskerk-zijn kun je echter beter loslaten in die context. Hij stelde een aantal praktische vragen: Hebben we niet meer predikanten-tentenmakers nodig ? En kunnen we eens gaan nadenken over de ouderling als voorganger ?
Ds. Dirk Griffioen, predikant in Vrouwenpolder, onderscheidde drie soorten krimp: de "echte" kerkverlaters, de overstappers naar evangelische groepen, en de bezwaarden die overstappen naar orthodoxere kerkverbanden, of voor zichzelf beginnen. Hij stond kritisch tegenover kerkplantingen: vaak worden die geleid door Einzelgänger, kerkelijke ZZP-ers.
In de derde ronde stond de kerkdienst centraal, met daarin de preek en de bediening van de sacramenten.
Als inleider was Diederik Wienen uitgenodigd, Rooms-katholiek theoloog (uit een bevindelijk hervormd nest) en werkzaam op het Bureau van de Nederlandse bisschoppenconferentie.
Hij vindt het boek teveel naar binnen gericht en mist het gesprek met de wereld buiten. De aandacht voor de preek waardeert hij positief. In 2008 heeft de Bisschoppensynode zich diepgaand bezig gehouden met het Woord van God in leven en zending van de Kerk. Hij vertelt hoe herkenbaar de krimp is: "De kerk smelt weg als een sneeuwpop in mei", en bij het benaderen van jongeren is de Kerk sprakeloos.
Uit de vragen van de bezoekers blijkt veel instemming en herkenning, maar ook zijn er kritische vragen. Laat Wim Dekker de missionaire werkers in het veld niet in de steek ? Het wordt door een aantal van hen wel zo ervaren. "Is de missionaire actie niet teveel een vlucht naar voren, is het geen tijd voor bezinning?" vraagt Wim Dekker zich af. Evangelisten en predikanten die zich inzetten voor missionair elan binnen de gemeente ervaren dit als "het verkeerde signaal op het verkeerde moment."
Ook in de discussie blijkt Wim Dekker een wijs man te zijn met genuanceerde standpunten. Steeds weer probeert hij te verbinden, maar niet ten koste van zijn mening over "marginaal en missionair".maandag 3 oktober 2011
GTD 2: het onderbewuste
Ik heb al eerder geschreven over het time-managementsysteem GTD. In het kort gezegd krijg je met GTD "rust in het hoofd" doordat je al je taken zorgvuldig bijeenbrengt in een lijst. Ik kan beamen dat het zo werkt: als je weet dat je al je taken en klussen goed hebt vastgelegd, dan geeft dat rust.
Met vastlegging ben je er echter niet. Want de grote uitdaging die ik steeds weer tegenkom, is het vervolgens ook afhandelen van alle vastgelegde taken en klussen. En dan blijken ingesleten gewoonten heel hardnekkig. Elke week er voor gaan zitten om je hele GTD-administratie door te nemen: veel werk hoor. En elke dag weer opnieuw checken wat er gebeuren moet: dat is vermoeiend. Kortom: ik zit steeds in een pendel tussen een stevige portie zelfdiscipline, en een even grote portie gemakzucht.
Hoe komt het nu dat het zo lastig is om je gedrag te veranderen? Daar is de laatste jaren interessant onderzoek naar gedaan door psychologen. Het blijkt dat ons onderbewuste hierin een belangrijke rol speelt.
Ons onderbewuste (the adaptive unconscious) blijkt een uiterst belangrijke rol te spelen in het afhandelen van de vele zintuiglijke prikkels die we binnenkrijgen. Het bewuste deel van ons brein kan per seconde maximaal zo'n veertigtal prikkels afhandelen. Het onderbewuste doet de rest, en dat zijn er miljoenen - ook weer per seconde, een ongelofelijke prestatie. Wat we pas sinds kort weten, is dat ons onderbewuste niet alleen maar relatief "eenvoudige" taken afhandelt zoals het handhaven van het evenwicht of het herkennen van woorden, maar ook zelfstandig gedragskeuzes maakt.
Dat klinkt verontrustend, zeker wanneer een bepaalde groep psychologen hier mee aan de haal gaat en roept dat we geen vrije wil hebben, of dat we "ons brein zijn". Ik kan het boekje Strangers to ourselves aanbevelen. Daarin doet de psycholoog Timothy Wilson op een evenwichtige manier verslag van de stand van zaken betreffende het onderzoek naar de werking van het onderbewuste.
De welbekende managementtrainer Ben Tiggelaar is vorig jaar gepromoveerd op een psychologisch onderzoek dat voortbouwt op de hierboven genoemde inzichten. In zijn proefschrift The core of the matter past Tiggelaar de zogenaamde dual system benadering toe, waarbij participanten in het onderzoek zowel op bewust als op onderbewust niveau worden geprikkeld. Het voert te ver om er hier dieper op in te gaan. Het blijkt lastig te zijn om scherpe conclusies uit deze onderzoeken te trekken.
Ik noem het onderzoek van Ben Tiggelaar omdat het zo herkenbaar is. Momenteel wordt er weer gereorganiseerd in mijn bedrijf. De organisatie wordt opnieuw ingericht en er wordt een cultuurprogramma gestart om de bedrijfswaarden tussen de oren te krijgen. Psychologisch gezien speelt zich dit af op het niveau van het bewuste. En dat betekent dat een belangrijk deel van ons gedrag, namelijk dat deel dat bepaald wordt door ons onderbewuste, niet geraakt wordt. Ben Tiggelaar noemt in zijn conclusies een aantal voorwaarden die bevorderend werken voor het gewenste "doelgedrag":
Met vastlegging ben je er echter niet. Want de grote uitdaging die ik steeds weer tegenkom, is het vervolgens ook afhandelen van alle vastgelegde taken en klussen. En dan blijken ingesleten gewoonten heel hardnekkig. Elke week er voor gaan zitten om je hele GTD-administratie door te nemen: veel werk hoor. En elke dag weer opnieuw checken wat er gebeuren moet: dat is vermoeiend. Kortom: ik zit steeds in een pendel tussen een stevige portie zelfdiscipline, en een even grote portie gemakzucht.
Hoe komt het nu dat het zo lastig is om je gedrag te veranderen? Daar is de laatste jaren interessant onderzoek naar gedaan door psychologen. Het blijkt dat ons onderbewuste hierin een belangrijke rol speelt.
Ons onderbewuste (the adaptive unconscious) blijkt een uiterst belangrijke rol te spelen in het afhandelen van de vele zintuiglijke prikkels die we binnenkrijgen. Het bewuste deel van ons brein kan per seconde maximaal zo'n veertigtal prikkels afhandelen. Het onderbewuste doet de rest, en dat zijn er miljoenen - ook weer per seconde, een ongelofelijke prestatie. Wat we pas sinds kort weten, is dat ons onderbewuste niet alleen maar relatief "eenvoudige" taken afhandelt zoals het handhaven van het evenwicht of het herkennen van woorden, maar ook zelfstandig gedragskeuzes maakt.
Dat klinkt verontrustend, zeker wanneer een bepaalde groep psychologen hier mee aan de haal gaat en roept dat we geen vrije wil hebben, of dat we "ons brein zijn". Ik kan het boekje Strangers to ourselves aanbevelen. Daarin doet de psycholoog Timothy Wilson op een evenwichtige manier verslag van de stand van zaken betreffende het onderzoek naar de werking van het onderbewuste.
De welbekende managementtrainer Ben Tiggelaar is vorig jaar gepromoveerd op een psychologisch onderzoek dat voortbouwt op de hierboven genoemde inzichten. In zijn proefschrift The core of the matter past Tiggelaar de zogenaamde dual system benadering toe, waarbij participanten in het onderzoek zowel op bewust als op onderbewust niveau worden geprikkeld. Het voert te ver om er hier dieper op in te gaan. Het blijkt lastig te zijn om scherpe conclusies uit deze onderzoeken te trekken.
Ik noem het onderzoek van Ben Tiggelaar omdat het zo herkenbaar is. Momenteel wordt er weer gereorganiseerd in mijn bedrijf. De organisatie wordt opnieuw ingericht en er wordt een cultuurprogramma gestart om de bedrijfswaarden tussen de oren te krijgen. Psychologisch gezien speelt zich dit af op het niveau van het bewuste. En dat betekent dat een belangrijk deel van ons gedrag, namelijk dat deel dat bepaald wordt door ons onderbewuste, niet geraakt wordt. Ben Tiggelaar noemt in zijn conclusies een aantal voorwaarden die bevorderend werken voor het gewenste "doelgedrag":
- de medewerker kiest zelf het doelgedrag
- de medewerker heeft positieve ervaringen met het doelgedrag
- het doelgedrag leidt tot kortetermijn voordelen voor de medewerker
- het doelgedrag leidt niet tot frictie met andere belangrijke taken
- het doelgedrag kan per medewerker verschillen
maandag 26 september 2011
Premier Rutte
Is het gezag van premier Rutte nu wel of niet aangetast door de inmiddels beroemde opmerking "doe eens normaal man" van Geert Wilders ?
Ik was met stomheid geslagen toen ik de woordenwisseling zag en hoorde. Hoe is het mogelijk dat Rutte dit over zijn kant laat gaan ? Wat mij betreft dus: Ja, Rutte had meer premier moeten zijn en zich niet moeten verlagen tot dit puberale gebekvecht. Je bent premier van dit land of je bent het niet, en er hoort een houding en gedrag bij die autoriteit uitstralen.
In nrc.nl schrijft Steven de Jong een uitstekende blog over het voorval: Hoe de mantra van de tolerantie het debat smoort. Haarfijn maakt hij duidelijk dat het bij tolerantie niet gaat om het respect opbrengen voor de mening van een ander, zoals vaak gesuggereerd wordt, maar om het respecteren van het recht van de ander om er een opinie op na te houden die ik niet deel of verwerpelijk vind. Dat is de klassieke betekenis van tolerantie, met de bedoeling dat er ruimte gecreëerd wordt voor het debat en het uitwisselen van de argumenten, aldus Steven de Jong.
Is het daarom dat de Algemene Beschouwingen zo saai zijn geweest ? De meeste politici proberen hun punt te scoren, maar ik heb niet de indruk dat er veel naar elkaar geluisterd wordt. Een echt debat is er nauwelijks gevoerd. Ik weet dus wel dat er zwaar weer op komst is en de broeksriem moet worden aangehaald. Maar waar is de politicus die in deze storm-op-komst een koers uitzet die overtuigt en enthousiasmeert ?
Ik was met stomheid geslagen toen ik de woordenwisseling zag en hoorde. Hoe is het mogelijk dat Rutte dit over zijn kant laat gaan ? Wat mij betreft dus: Ja, Rutte had meer premier moeten zijn en zich niet moeten verlagen tot dit puberale gebekvecht. Je bent premier van dit land of je bent het niet, en er hoort een houding en gedrag bij die autoriteit uitstralen.
In nrc.nl schrijft Steven de Jong een uitstekende blog over het voorval: Hoe de mantra van de tolerantie het debat smoort. Haarfijn maakt hij duidelijk dat het bij tolerantie niet gaat om het respect opbrengen voor de mening van een ander, zoals vaak gesuggereerd wordt, maar om het respecteren van het recht van de ander om er een opinie op na te houden die ik niet deel of verwerpelijk vind. Dat is de klassieke betekenis van tolerantie, met de bedoeling dat er ruimte gecreëerd wordt voor het debat en het uitwisselen van de argumenten, aldus Steven de Jong.
Is het daarom dat de Algemene Beschouwingen zo saai zijn geweest ? De meeste politici proberen hun punt te scoren, maar ik heb niet de indruk dat er veel naar elkaar geluisterd wordt. Een echt debat is er nauwelijks gevoerd. Ik weet dus wel dat er zwaar weer op komst is en de broeksriem moet worden aangehaald. Maar waar is de politicus die in deze storm-op-komst een koers uitzet die overtuigt en enthousiasmeert ?
zaterdag 17 september 2011
Debat over besnijdenis
Hieronder een reactie mijnerzijds op een artikel in Trouw:
Artsen van de KNMG bepleiten een gevaarlijk standpunt
In de Trouw van 14 september schrijven leden van de artsenfederatie KNMG dat het tijd wordt om de besnijdenis van jongens de wereld uit te helpen. Hun ambitie is groot: de artsen willen niet alleen maar een vrijblijvend debat, maar een daadwerkelijke verandering van opinie. Deze moet leiden tot het verdwijnen van dit ritueel. Velen hebben daar hun verantwoordelijkheid te nemen: artsen, verzekeringsmaatschappijen, ouders, politici, aldus de artsen.
Naar mijn oordeel is deze stellingname gevaarlijk voor de Nederlandse samenleving. Ze ondermijnt de verdraagzaamheid tussen de verschillende bevolkingsgroepen en dwingt minderheden om zich aan te passen aan normen en waarden van de dominante cultuur van dit moment.
Nu kan het nodig zijn om gemeenschappelijke normen af te spreken. Zo zijn we met elkaar van mening dat pedofilie afkeurenswaardig is, evenals vrouwenbesnijdenis. Wanneer pleiten we voor veelkleurigheid en wanneer moeten de neuzen dezelfde kant op?
Inzake jongensbesnijdenis pleiten de artsen van de KNMG voor het laatste. De KNMG heeft er in 2010 een uitgebreid Engelstalig rapport over geschreven. Dat de artsen van de KNMG juist op dit moment, enkele maanden na het debat over het rituele slachten, dit onderwerp aansnijden, is op zijn zachtst gezegd onhandig.
Hoe deugdelijk zijn de argumenten van de artsen van de KNMG ? Het zijn er twee: Besnijden van jongens is gevaarlijk en het is een inbreuk op kinderrechten.
Wat betreft het eerste: Een korte speurtocht van een geïnteresseerde leek maakt onmiddellijk duidelijk dat er een fel medisch debat gevoerd wordt over de voor- en nadelen. Dat gebeurt met name in de Angelsaksische landen. In de meeste gevallen wijzen de artsenorganisaties er het routinematig toepassen van jongensbesnijdenis af. Dit is o.a. het geval in Amerika, waar veel jongens om culturele (en niet om godsdienstige) redenen worden besneden. Er wordt voor gepleit om de ouders zorgvuldig te informeren over de voor- en nadelen. Geen enkele artsenorganisatie bepleit een verbod op religieus gemotiveerde jongensbesnijdenis.
Al met al lijkt het erop dat “de wereldwijde omslag in denken” waar melding van gemaakt wordt zich vooral voordoet in de Angelsaksische landen. En daar hebben de meeste artsenorganisaties een voorzichtiger en genuanceerdere opinie dan de artsen van de KNMG.
Dan het tweede argument: jongensbesnijdenis is een inbreuk op de mensenrechten. Deze mening wordt niet ondersteund door jurisprudentie in de rechtspraak. In Nederland heeft geen enkele rechter deze interpretatie toegepast.
In de internationale wetgeving is het ook niet terug te vinden. In de UN Convention on the Rights of the Child in artikel 24 lid 3 staat bijvoorbeeld: States Parties shall take all effective and appropriate measures with a view to abolishing traditional practices prejudicial to the health of children. Dit artikel is vooral bedoeld voor het bestrijden van vrouwenbesnijdenis, en niet voor het verbieden van jongensbesnijdenis. Zou het artikel wel in die zin worden geïnterpreteerd dan is het vervolgens de vraag of er sprake is van de kwalificatie prejudicial to the health.
Kortom: er is geen werkelijk bestaande wereldwijde rechtspraktijk die het tweede standpunt ondersteunt.
Het standpunt van de artsen van de KNMG heeft dus een zwakke onderbouwing. Hun kwalificatie “medisch zinloos” getuigt van een tunnelvisie waarbij geen rekening gehouden wordt met andere gezichtspunten dan de medische. Er zijn dan ook geen sterke argumenten om in te stemmen met de zienswijze van de artsen.
Er is daarentegen wel een goede reden om hun standpunt af te wijzen: Het heeft namelijk grote gevolgen voor de leefruimte van minderheden in Nederland, in dit geval voor Joden en Moslems. Wanneer het voorgestelde programma werkelijkheid zou worden, is er voor hen geen mogelijkheid meer om dit godsdienstige ritueel uit te voeren. Er is dan voor hen geen plek meer in de Nederlandse samenleving. Daarmee bevorderen de artsen van de KNMG het klimaat van verharding en het opkomen voor eigen gelijk ten koste van een ander.
Nederland is bekend vanwege zijn ruimte voor minderheden en andersdenkenden. We hebben een zeker talent voor het omgaan met verschillen tussen de gemeenschappen in de samenleving. Het standpunt van de artsen van de KNMG draagt actief bij aan het ten grave dragen van deze vaardigheid. Het bevordert een ander, harder klimaat.
De artsen van de KNMG hebben hierover nagedacht en pleiten voor de weg van de geleidelijkheid. Dat is goed bedoeld, maar dom toegepast. Het aanzwengelen van deze discussie op dit moment – vlak na het debat in de Tweede kamer over het verbod op ritueel slachten – leidt vanzelfsprekend tot felle en emotionele reacties. Het tegenovergestelde van wat de KNMG beoogt, wordt in gang gezet.
dinsdag 13 september 2011
Bidden in de abdij
Deze najaarsretraite was een bijzondere: br. Gabriël ontving zijn priesterwijding op zaterdag 10 september. Dat mag bijzonder genoemd worden: een jongeman die de radicale levensinvulling van het priesterschap kiest. Het werd een prachtige dag. De zon scheen uitbundig, en na afloop van de dienst was er een gezellige receptie op het gazon op het binnenplein.
Als ik vertel dat ik een paar dagen ga logeren in de abdij, krijg ik nog wel eens de reactie: "Lekker tot jezelf komen zeker !". Dat is inderdaad het geval, maar op een andere wijze dan de meesten zullen denken. Ik ga niet allereerst naar het klooster voor mijn eigen welzijn, ik ga er naar toe om tot God te bidden. En daardoor kom ik ook nog beter tot mezelf, heb ik ontdekt.
Nu is het wel nodig om toe te lichten wat ik bedoel met bidden tot God. Veel mensen zullen dan denken aan iemand die stil in een hoekje zit, met de ogen dicht, en de handen gevouwen. Zo kan het, maar bidden is veel meer. Bidden is je leven delen met God, de goede momenten, en de kwade.
Bidden lijkt veel op liefhebben, maar er is een belangrijk verschil. Mijn lief kan ik zien, horen, voelen, op alle manieren waarnemen.De communicatie ligt meer aan mijn buitenkant, dicht tegen de huid.
Maar God is verborgen, we kunnen Hem niet rechtstreeks zien of horen. Geen communicatie dus ? Wel, maar op een bijzondere manier, namelijk via de bijbel. God spreekt als de bijbel (voor)gelezen wordt. Inderdaad, dat moet je willen geloven, het laat zich absoluut niet bewijzen. Het een prachtige en oerchristelijke benadering , en totaal anders dan de gedachte dat God niet bestaat en bidden een vorm van buikspreken is, een echo van eigen behoeften.
Als ik zijn stem wil horen is stilte nodig, stilte diep van binnen, en het klooster helpt daarbij. Daardoor kan ik beter luisteren. Voor alle duidelijkheid: ik hoor geen magische stem, dat is me nog nooit overkomen. Voor mij "werkt het" bijvoorbeeld op de volgende manieren, en voor iedereen kan dat weer anders zijn:
 |
| Receptie op het gazon na de priesterwijding |
Nu is het wel nodig om toe te lichten wat ik bedoel met bidden tot God. Veel mensen zullen dan denken aan iemand die stil in een hoekje zit, met de ogen dicht, en de handen gevouwen. Zo kan het, maar bidden is veel meer. Bidden is je leven delen met God, de goede momenten, en de kwade.
Bidden lijkt veel op liefhebben, maar er is een belangrijk verschil. Mijn lief kan ik zien, horen, voelen, op alle manieren waarnemen.De communicatie ligt meer aan mijn buitenkant, dicht tegen de huid.
Maar God is verborgen, we kunnen Hem niet rechtstreeks zien of horen. Geen communicatie dus ? Wel, maar op een bijzondere manier, namelijk via de bijbel. God spreekt als de bijbel (voor)gelezen wordt. Inderdaad, dat moet je willen geloven, het laat zich absoluut niet bewijzen. Het een prachtige en oerchristelijke benadering , en totaal anders dan de gedachte dat God niet bestaat en bidden een vorm van buikspreken is, een echo van eigen behoeften.
Als ik zijn stem wil horen is stilte nodig, stilte diep van binnen, en het klooster helpt daarbij. Daardoor kan ik beter luisteren. Voor alle duidelijkheid: ik hoor geen magische stem, dat is me nog nooit overkomen. Voor mij "werkt het" bijvoorbeeld op de volgende manieren, en voor iedereen kan dat weer anders zijn:
- Het koorgebed. Tijdens het ochtend- en avondgebed zitten de paters en de gasten in het koorgedeelte van de abdijkerk en zingen er de psalmen. Eindeloos, elke dag weer opnieuw, tweemaal. Ik zing mee, en buig mee aan het eind van elke psalm. De teksten komen bij me binnen: blijdschap, angst, woede, wraak, vergeving. Het gaat over nu, over mij, en soms word ik geraakt door zo'n tekst. Het dagelijkse koorgebed is oeroud en rotsvast, een veilige moment voor een klein menske
- Muziek. 's Ochtends na het ontbijt ga ik een paar uur op het orgel in de abdijkerk studeren. Een prachtig instrument, waarop je zo zacht en ijl kunt spelen dat de klanken bijna verdwijnen in de gewelven, maar dat ook een "vol werk" heeft waar je kippenvel van krijgt. Muziek maken in die abdijkerk is door en door religieus voor mij, het is bidden in klanken.
- Wandelen. 's Middags wandel ik een paar uur. Dan wordt bidden heel spontaan en direct: al mijmerend kan er van alles in me opkomen en het is dan haast "wandelen met God", alsof een dierbare persoon meewandelt en luistert. Wandelen en bidden gaan bij mij goed samen.
dinsdag 6 september 2011
Airborne 2011
Nee, Airborne2011 is geen nieuwe shooter, maar een eendaagse wandeltocht bij Oosterbeek. De grootste eendaagse ter wereld overigens, met dit jaar bijna 35.000 deelnemers.
De wandeltocht gaat langs de lokaties waar in september 1944 hevig gevochten is in de Slag om Arnhem. De Engelse generaal Browning zei bij de planning van de aanval tegen veldmaarschalk Montgomery: "But, Sir, I think we might be going a bridge too far".
De Waterbazen hebben een stevige familietraditie van deelname aan deze wandeltocht. Als middelbare scholier ben ik er mee begonnen, met broers en zussen en vervolgens vrienden en vriendinnen, een elk jaar wisselende grote groep.
Tradities kunnen ook in de versukkeling geraken, en dat is voor onze deelname aan de Airborne wandeltocht gebeurd: de laatste 20 jaren heb ik op de eerste zaterdag in september van alles gedaan - denk ik - behalve wandelen bij Oosterbeek.
En plotseling is er dan, zonder nog te aarzelen, het plan: We gaan meedoen met Airborne2011 !
E. en ik besluiten om de 25 kilometer te gaan lopen, zonder verdere voorbereiding. Moet lukken, ging vroeger ook altijd prima. Ik ga voor de 14e of 15e keer, E. voor het eerst.
Op zaterdagochtend vertrekken we welgemoed en met de knapzak vol broodjes en waterflesjes. We hebben een uur marge genomen, maar dat blijkt te optimistisch. Dat krijg je als je de stand van zaken niet meer paraat hebt. Al die mensen willen hun auto kwijt naast de start, en dat geeft filevorming op die smalle weggetjes. Ruim een uur zitten we even voorbij Papendal op de Amsterdamseweg naar de bumper voor ons te kijken. Daar houdt waterbaas helemaal niet van....
Uiteindelijk arriveren we in sportpark Hartenstein, precies op tijd voor de officiële opening. De Last Post wordt geblazen en bij de minuut stilte houden duizenden mensen hun mond, indrukwekkend. We krijgen een analoge knip in onze e-tickets, en dan kunnen we beginnen. Ai, ik voel meteen al een verzuring in de rechter kuit, een restantje spierpijn van het zwemmen van de afgelopen week. Als dat maar goed gaat. Ook is het bij de start tjokvol en het eerste uur kun je eigenlijk alleen maar in braderietempo vooruit. Geeft niet, het is schitterend weer, en de percussieband uit Bennekom tovert de meest betoverende en opzwepende ritmes uit de trommels. Daar blijven we mooi een tijdje in de buurt lopen.
Als de 10 km wandelaars zijn afgezwaaid wordt het ruimer en kunnen we onze lange benen stevig uitslaan. Het lopen gaat prima en we halen een hoog tempo. Overal zijn kraampjes met koffie en thee, broodjes, en warme snacks. Bij sommige huizen is een tuinslang uitgerold naar de weg waar we onze waterflesjes kunnen bijvullen.
E. en ik nemen nauwelijks pauze: het loopt veel prettiger als je in een bepaalde cadans blijft. Het laatste uur komen de routes van de 10 en de 15km. wandelaars weer samen met onze route. Het wordt dan natuurlijk weer drukker. We komen nu langs de Duno, waar je een prachtig uitzicht hebt over de Rijn en de Betuwe. Veel mensen nemen hier nog een pauze. Er zijn veel kraampjes, en weer een eerstehulppost van IZA. Het lijkt al met al de finish wel, maar we moeten nog wel een uurtje.
Teruggekomen in Oosterbeek merk ik toch een paar verschillen met "vroeger": er zijn geen fanfarekorpsen mee, dat is jammer, want dat loopt zo lekker ! Ook is de ontvangst van de wandelaars minder feestelijk dan ik me herinner: de mensen stonden toch rijen dik langs de weg, met bloemen voor de vermoeide wandelaars ? Er zijn wel veel mensen, maar die doen hun eigen ding, op de terrasjes en bij de muziekbandjes die op een paar plaatsen bezig zijn.
E. en ik klokken af op 4u53, een geweldige tijd vinden we. In sportpark Hartenstein is het gelukkig wel een gezellige mix van wandelaars en publiek. We halen onze speldjes op, verorberen een broodje gehakt, en sjacheren met een verkoper van Airborne-gadgets over de prijs van twee T-shirts. Prima allemaal, een welbestede dag. Volgend jaar de groep maar weer eens uitbreiden ?
De wandeltocht gaat langs de lokaties waar in september 1944 hevig gevochten is in de Slag om Arnhem. De Engelse generaal Browning zei bij de planning van de aanval tegen veldmaarschalk Montgomery: "But, Sir, I think we might be going a bridge too far".
 | |||||
| Wandelvoeten |
Tradities kunnen ook in de versukkeling geraken, en dat is voor onze deelname aan de Airborne wandeltocht gebeurd: de laatste 20 jaren heb ik op de eerste zaterdag in september van alles gedaan - denk ik - behalve wandelen bij Oosterbeek.
En plotseling is er dan, zonder nog te aarzelen, het plan: We gaan meedoen met Airborne2011 !
E. en ik besluiten om de 25 kilometer te gaan lopen, zonder verdere voorbereiding. Moet lukken, ging vroeger ook altijd prima. Ik ga voor de 14e of 15e keer, E. voor het eerst.
Op zaterdagochtend vertrekken we welgemoed en met de knapzak vol broodjes en waterflesjes. We hebben een uur marge genomen, maar dat blijkt te optimistisch. Dat krijg je als je de stand van zaken niet meer paraat hebt. Al die mensen willen hun auto kwijt naast de start, en dat geeft filevorming op die smalle weggetjes. Ruim een uur zitten we even voorbij Papendal op de Amsterdamseweg naar de bumper voor ons te kijken. Daar houdt waterbaas helemaal niet van....
Uiteindelijk arriveren we in sportpark Hartenstein, precies op tijd voor de officiële opening. De Last Post wordt geblazen en bij de minuut stilte houden duizenden mensen hun mond, indrukwekkend. We krijgen een analoge knip in onze e-tickets, en dan kunnen we beginnen. Ai, ik voel meteen al een verzuring in de rechter kuit, een restantje spierpijn van het zwemmen van de afgelopen week. Als dat maar goed gaat. Ook is het bij de start tjokvol en het eerste uur kun je eigenlijk alleen maar in braderietempo vooruit. Geeft niet, het is schitterend weer, en de percussieband uit Bennekom tovert de meest betoverende en opzwepende ritmes uit de trommels. Daar blijven we mooi een tijdje in de buurt lopen.
Als de 10 km wandelaars zijn afgezwaaid wordt het ruimer en kunnen we onze lange benen stevig uitslaan. Het lopen gaat prima en we halen een hoog tempo. Overal zijn kraampjes met koffie en thee, broodjes, en warme snacks. Bij sommige huizen is een tuinslang uitgerold naar de weg waar we onze waterflesjes kunnen bijvullen.
 |
| Wachten op het startsignaal |
Teruggekomen in Oosterbeek merk ik toch een paar verschillen met "vroeger": er zijn geen fanfarekorpsen mee, dat is jammer, want dat loopt zo lekker ! Ook is de ontvangst van de wandelaars minder feestelijk dan ik me herinner: de mensen stonden toch rijen dik langs de weg, met bloemen voor de vermoeide wandelaars ? Er zijn wel veel mensen, maar die doen hun eigen ding, op de terrasjes en bij de muziekbandjes die op een paar plaatsen bezig zijn.
E. en ik klokken af op 4u53, een geweldige tijd vinden we. In sportpark Hartenstein is het gelukkig wel een gezellige mix van wandelaars en publiek. We halen onze speldjes op, verorberen een broodje gehakt, en sjacheren met een verkoper van Airborne-gadgets over de prijs van twee T-shirts. Prima allemaal, een welbestede dag. Volgend jaar de groep maar weer eens uitbreiden ?
dinsdag 30 augustus 2011
Hamlet
Al in het voorjaar gereserveerd, want Shakespeare in Drenthe is populair: een avond Hamlet in het openluchttheater in Diever. We komen er graag, want ze weten er altijd iets moois van te maken. En dat doen ze dit jaar voor de 65e keer, een prestatie van formaat.
Je raakt ook verslingerd aan de sfeer en de plek: Even buiten Diever, waar op een open plek in het bos een soort amfitheater is gemaakt. Je auto kun je - mits vroeg genoeg aangekomen - tegen een schappelijke vergoeding parkeren op het weiland van een naburige particulier. En dan loop je in een lange rij naar het amfitheater. De echte professionals hebben kussentjes, regenkleding, en thermoskannen bij zich, heel Nederlands allemaal.
Deze keer wordt Hamlet gespeeld, met de bekende quote To be or not to be, that is the question. Een drama, maar er valt ook regelmatig goed te lachen.Ook deze keer zit ik al snel in het verhaal. De klassieke vorm met soms lange monologen zit me niet in de weg, en de vertaling is mooi, met soms aardige eigentijdse knipogen. Het lijkt me de moeite waard om origineel en vertaling eens met elkaar te vergelijken, maar dat is iets voor later.
Je kunt Hamlet over je heen laten komen als een spannend verhaal, die magie heeft het zonder meer. De gebeurtenissen tuimelen over elkaar heen, en er is veel variatie van spelers en scenes. Zelfs een toneelspel, in een toneelspel dus.
Ik word vooral meegenomen door de "grote thema's" waar Shakespeare mee aan het werk gaat. Dat gebeurt niet op een abstracte, beschouwende wijze, maar met felle woordenwisselingen en emotionele monologen: uitbarstingen van woede, verdriet, spijt, schuld. Dat is wellicht het karakter van dit drama.Ik herinner me een uitvoering van Midzomernachtdroom waar de liefde natuurlijk de boventoon voerde en de passie en de grappen en grollen domineerden.
Hamlet komt ook in 2011gemakkelijk dicht bij. Wat moord, wraak, en schuld met je doen, lijkt na 500 jaar weinig veranderd.
Je raakt ook verslingerd aan de sfeer en de plek: Even buiten Diever, waar op een open plek in het bos een soort amfitheater is gemaakt. Je auto kun je - mits vroeg genoeg aangekomen - tegen een schappelijke vergoeding parkeren op het weiland van een naburige particulier. En dan loop je in een lange rij naar het amfitheater. De echte professionals hebben kussentjes, regenkleding, en thermoskannen bij zich, heel Nederlands allemaal.
 |
| Het voorstellen van de spelers in Hamlet |
Deze keer wordt Hamlet gespeeld, met de bekende quote To be or not to be, that is the question. Een drama, maar er valt ook regelmatig goed te lachen.Ook deze keer zit ik al snel in het verhaal. De klassieke vorm met soms lange monologen zit me niet in de weg, en de vertaling is mooi, met soms aardige eigentijdse knipogen. Het lijkt me de moeite waard om origineel en vertaling eens met elkaar te vergelijken, maar dat is iets voor later.
Je kunt Hamlet over je heen laten komen als een spannend verhaal, die magie heeft het zonder meer. De gebeurtenissen tuimelen over elkaar heen, en er is veel variatie van spelers en scenes. Zelfs een toneelspel, in een toneelspel dus.
Ik word vooral meegenomen door de "grote thema's" waar Shakespeare mee aan het werk gaat. Dat gebeurt niet op een abstracte, beschouwende wijze, maar met felle woordenwisselingen en emotionele monologen: uitbarstingen van woede, verdriet, spijt, schuld. Dat is wellicht het karakter van dit drama.Ik herinner me een uitvoering van Midzomernachtdroom waar de liefde natuurlijk de boventoon voerde en de passie en de grappen en grollen domineerden.
Hamlet komt ook in 2011gemakkelijk dicht bij. Wat moord, wraak, en schuld met je doen, lijkt na 500 jaar weinig veranderd.
maandag 1 augustus 2011
New Wine conferentie
De week New Wine is voorbijgevlogen. Als ik op vrijdagavond aankom, lijkt het nog lang te gaan duren, maar op zaterdag begint de maelstroom en voor je het weet laten de kinderen hun ballonnen al weer los: vrijdagochtend dus, einde conferentie.
Ik heb het geweldig naar mijn zin gehad. Dit jaar heb ik veel energie gestopt in het beamerteam. Zeker de eerste dagen moeten de kinderziekten eruit, zoals bijvoorbeeld:
Maar al met al zijn we als beamerteam tevreden als we aan het eind de week evalueren. Met een stapel tips en ideeën voor volgend jaar kan ik ons handboek aardig uitbreiden en bij de tijd houden.
Ik heb ook dit jaar weer veel gehad aan de Engelse sprekers. Bruce Collins vertelt op zondagavond over het Maseno-project in het westen van Kenya. Daar gebeuren bijzondere dingen. Door middel van een driejarige agrarische opleiding krijgen de lokale dorpsgemeenschappen hun sociale leven op orde. De mannen zien weer resultaten van hun werk op het land en vertrekken niet naar de slums in de grote steden. Dat heeft positieve gevolgen voor het indammen van Aids want de mannen blijven bij hun vrouwen. Er is eten voor iedereen, en er wordt geld verdiend zodat de kinderen naar school kunnen.
Daarnaast wordt er ook veel gedaan aan "Kingdom discipleship": praktisch gericht christelijk onderwijs. Ook dat wordt heel concreet: Er is veel aandacht voor gebed om genezing, en het werkt ook nog ! Daar sta je dan als Nederlandse christen met je eigen beperkte blik en ervaringswereld.
Ik vind het prachtig: die benadering waarbij je met lijf, hart, en ziel serieus genomen wordt en je hele bestaan op orde komt. Een inspirerende avond die me ook nu nog bezighoudt.
 |
| Hoofdpodium Grote Tent |
- Gaat de planning wel werken, zit iedereen op de goede plek ? We wisselen wat taken en daarmee begint het lekker te lopen
- Hoe gaat het in de Grote Tent, waar we de projectie verzorgen voor 1500-2000 mensen ? Dat moet natuurlijk wel goed zijn. Het blijkt toch beter te zijn om één van ons eindverantwoordelijk te maken voor het beamen in de Grote Tent
- Eén laptop voor de jongerentent is te magertjes, blijkt. Verbeterpunt voor volgend jaar. Er komen steeds meer filmpjes die getoond moeten worden, en dan is het handig om met twee machines te werken
Maar al met al zijn we als beamerteam tevreden als we aan het eind de week evalueren. Met een stapel tips en ideeën voor volgend jaar kan ik ons handboek aardig uitbreiden en bij de tijd houden.
Ik heb ook dit jaar weer veel gehad aan de Engelse sprekers. Bruce Collins vertelt op zondagavond over het Maseno-project in het westen van Kenya. Daar gebeuren bijzondere dingen. Door middel van een driejarige agrarische opleiding krijgen de lokale dorpsgemeenschappen hun sociale leven op orde. De mannen zien weer resultaten van hun werk op het land en vertrekken niet naar de slums in de grote steden. Dat heeft positieve gevolgen voor het indammen van Aids want de mannen blijven bij hun vrouwen. Er is eten voor iedereen, en er wordt geld verdiend zodat de kinderen naar school kunnen.
 |
| Jacqueline (vertaalt) en Bruce Collins (vertelt over het Maseno-project) |
Ik vind het prachtig: die benadering waarbij je met lijf, hart, en ziel serieus genomen wordt en je hele bestaan op orde komt. Een inspirerende avond die me ook nu nog bezighoudt.
maandag 18 juli 2011
Moestuin - juli 2011
Tomaten.
De tomaten beginnen te rijpen. Het lijk erop dat het grootste deel rijp is in onze vakantieweken. Zo gaat dat, ik heb me erbij neergelegd dat een deel van de moestuin geoogst kan worden wanneer we weg zijn.
De tomatenplanten groeien geweldig dit jaar, ik heb ze nog niet eerder zo groot gehad. Ze hebben inmiddels het dak van de kas bereikt, en buigen noodgedwongen om. Langs draadjes probeer ik ze dan weer verder te leiden. Het "onderhoud" van de planten schiet er wel eens bij in. Tomatenplanten moet je dieven: dat is het verwijderen van de nieuwe scheuten die in de oksel van een blad en de hoofdsteel ontstaan. Zeker bovenin de kas zijn mijn tomatenplanten wild uitgegroeid. Ook het netjes indraaien langs de geleidedraad is niet altijd even trouw gebeurd. Kwaliteitsstapje voor de de volgende zomer.
Kolen.
Ik heb een aantal soorten kolen geplant: bloemkool, broccoli, spitskool, en rode kool. Vorig jaar heb ik een insectengaas gekocht en dat gebruikt om ongedierte te weren. Dit jaar probeer ik het weer een keertje zonder, maar op dit moment begint de grote opmars der veelvraters. Benieuwd wat er van mijn kolen overblijft. Als iemand nog een goede tip heeft hoe je de rupsen tegenhoudt: ik houd me aanbevolen.
Courgette
Nee, dan de courgette, als het een dier was zou het een hond worden: een trouwe vriend. Courgette doet niet moeilijk en produceert met vaste regelmaat. We krijgen het niet weggegeten en maken daarom soms een grote hoeveelheid courgette-in-het-zuur, heerlijk. Die potjes kunnen de hele winter bewaard worden.
Ik probeer te voorkomen dat de courgettes zo groot als bovenarmen worden. Regelmatig controleren dus, want die rare dingen kunnen in twee dagen gigantisch uitgroeien.
De tomaten beginnen te rijpen. Het lijk erop dat het grootste deel rijp is in onze vakantieweken. Zo gaat dat, ik heb me erbij neergelegd dat een deel van de moestuin geoogst kan worden wanneer we weg zijn.
De tomatenplanten groeien geweldig dit jaar, ik heb ze nog niet eerder zo groot gehad. Ze hebben inmiddels het dak van de kas bereikt, en buigen noodgedwongen om. Langs draadjes probeer ik ze dan weer verder te leiden. Het "onderhoud" van de planten schiet er wel eens bij in. Tomatenplanten moet je dieven: dat is het verwijderen van de nieuwe scheuten die in de oksel van een blad en de hoofdsteel ontstaan. Zeker bovenin de kas zijn mijn tomatenplanten wild uitgegroeid. Ook het netjes indraaien langs de geleidedraad is niet altijd even trouw gebeurd. Kwaliteitsstapje voor de de volgende zomer.
Kolen.
Ik heb een aantal soorten kolen geplant: bloemkool, broccoli, spitskool, en rode kool. Vorig jaar heb ik een insectengaas gekocht en dat gebruikt om ongedierte te weren. Dit jaar probeer ik het weer een keertje zonder, maar op dit moment begint de grote opmars der veelvraters. Benieuwd wat er van mijn kolen overblijft. Als iemand nog een goede tip heeft hoe je de rupsen tegenhoudt: ik houd me aanbevolen.
Courgette
Nee, dan de courgette, als het een dier was zou het een hond worden: een trouwe vriend. Courgette doet niet moeilijk en produceert met vaste regelmaat. We krijgen het niet weggegeten en maken daarom soms een grote hoeveelheid courgette-in-het-zuur, heerlijk. Die potjes kunnen de hele winter bewaard worden.
Ik probeer te voorkomen dat de courgettes zo groot als bovenarmen worden. Regelmatig controleren dus, want die rare dingen kunnen in twee dagen gigantisch uitgroeien.
Een laatste uitdaging is het glas in het dak van de kas. Dat is vies - vind ik - en ik wil het schoon hebben. Op het dak klimmen is mogelijk, maar ik heb weinig zin om bijgeschreven te worden in de lijst van mensen die thuis een ongeval krijgen. Daarom heb ik eerst uitgezocht of ik aan glazenwassersspullen kan komen. Hoe heten die meterslange telescoopbezems eigenlijk? Dat blijken tuckerpoles te zijn, en ze kosten honderden euro's. Niet echt een optie dus, en tweedehands zijn ze ook moeilijk te krijgen. Mijn tweede idee is simpel: de glazenwasser bellen, en dat ga ik dan eerst maar eens regelen. Voor een scherp tarief, zeker, en anders maar niet.
dinsdag 12 juli 2011
Beamerteam New Wine 2011
Het aftellen kan beginnen: Over tien dagen ga ik voor de zesde keer naar de New Wine zomerconferentie, Walibi, Biddinghuizen. Een echt polderevent dus, Nederlandser kan het niet.
Ik noem het wel eens gekscherend een "summerschool voor christenen". Een summerschool is voor de mensen die gaan voor hun passie. In hun zomervakantie gaan ze hun hobbie of hun vak vervolmaken, of het nou een taal leren, beeldhouwen, of extreme programming is. De gevorderderden zijn er, de meesters, waar je de kneepjes van het vak leert en de nieuwste ontwikkelingen, inzichten, en hulpmiddelen gepresenteeerd krijgt.
Dat is precies wat er op de New Wine zomerconferentie gebeurt. Steeds gaat het om vernieuwing: van mezelf als christen, in mijn levensstijl. Maar ook van de kerken: hoe radicaal zijn we, of zijn we ingedut ? En ook gaat het om het goede leven op deze aarde. Wat dragen we bij aan de samenleving, aan eerlijke verdeling, en aan duurzaamheid ?
Gedurende de zomerconferentie zijn er tientallen workshops waar deze thema's worden uitgewerkt. Ik ga vaak naar de sprekers uit Engeland - New Wine heeft zijn roots in de Anglicaanse Kerk in Engeland. De Engelsen hebben vaak een praktische en doortastende aanpak, en daar kan ik wel iets mee.
En dan nu het beamerteam.
Gedurende de week zijn er honderden vrijwilligers bezig om alle activiteiten te ondersteunen. Dat varieert van kinderwerk tot catering, en van wachtlopen in de nacht tot WC's schoonmaken.
Ik zit al een paar jaar in het beamerteam. Onze taak is het om liedteksten, presentaties, en films te projecteren. Dat is dus dus tijdens de ochtend- en avondvieringen, dan projecteren we de teksten van de liederen. Daarnaast zijn er 's middags de vele seminars waar regelmatig sprekers hun presentatie of filmpje willen laten zien. Dat regelen wij voor hen.
Met zijn twaalven verzorgen we het beamen, tijdens de vieringen soms bij vijf podiums tegelijk: drie kinderprogramma's, jongeren, en volwassenen.
We beginnen 's ochtends vroeg, als de muziekbands gaan repeteren, en we eindigen soms 's avonds laat, als we nog een late-night activiteit hebben ondersteund.
Toen ik voor de eerste keer mee ging doen had ik de verwachting dat het een simpele taak was, steeds een muisklik of een toetsaanslag moet het toch doen ! Dat is inderdaad het eindresultaat, maar wat er aan voorafgaat is toch een mooie combinatie van goed luisteren, intuïtie, en timing. Het gaat erom dat het beeld naadloos aansluit bij wat de muziekband op het podium doet, of bij wat de spreker aan het vertellen is. Met name als er muziek gemaakt wordt, kunnen er onverwachte dingen gebeuren. Weliswaar geeft de band je van te voren een playlist met de te zingen nummers, maar het kan gebeuren dat het toch iets anders loopt: een onverwachte herhaling of een niet-ingepland lied. Dan is het de kunst om zo snel mogelijk weer "bij te zijn".
Ik noem het wel eens gekscherend een "summerschool voor christenen". Een summerschool is voor de mensen die gaan voor hun passie. In hun zomervakantie gaan ze hun hobbie of hun vak vervolmaken, of het nou een taal leren, beeldhouwen, of extreme programming is. De gevorderderden zijn er, de meesters, waar je de kneepjes van het vak leert en de nieuwste ontwikkelingen, inzichten, en hulpmiddelen gepresenteeerd krijgt.
Dat is precies wat er op de New Wine zomerconferentie gebeurt. Steeds gaat het om vernieuwing: van mezelf als christen, in mijn levensstijl. Maar ook van de kerken: hoe radicaal zijn we, of zijn we ingedut ? En ook gaat het om het goede leven op deze aarde. Wat dragen we bij aan de samenleving, aan eerlijke verdeling, en aan duurzaamheid ?
Gedurende de zomerconferentie zijn er tientallen workshops waar deze thema's worden uitgewerkt. Ik ga vaak naar de sprekers uit Engeland - New Wine heeft zijn roots in de Anglicaanse Kerk in Engeland. De Engelsen hebben vaak een praktische en doortastende aanpak, en daar kan ik wel iets mee.
 |
| Beamen bij het volwassenen programma |
Gedurende de week zijn er honderden vrijwilligers bezig om alle activiteiten te ondersteunen. Dat varieert van kinderwerk tot catering, en van wachtlopen in de nacht tot WC's schoonmaken.
Ik zit al een paar jaar in het beamerteam. Onze taak is het om liedteksten, presentaties, en films te projecteren. Dat is dus dus tijdens de ochtend- en avondvieringen, dan projecteren we de teksten van de liederen. Daarnaast zijn er 's middags de vele seminars waar regelmatig sprekers hun presentatie of filmpje willen laten zien. Dat regelen wij voor hen.
Met zijn twaalven verzorgen we het beamen, tijdens de vieringen soms bij vijf podiums tegelijk: drie kinderprogramma's, jongeren, en volwassenen.
We beginnen 's ochtends vroeg, als de muziekbands gaan repeteren, en we eindigen soms 's avonds laat, als we nog een late-night activiteit hebben ondersteund.
Toen ik voor de eerste keer mee ging doen had ik de verwachting dat het een simpele taak was, steeds een muisklik of een toetsaanslag moet het toch doen ! Dat is inderdaad het eindresultaat, maar wat er aan voorafgaat is toch een mooie combinatie van goed luisteren, intuïtie, en timing. Het gaat erom dat het beeld naadloos aansluit bij wat de muziekband op het podium doet, of bij wat de spreker aan het vertellen is. Met name als er muziek gemaakt wordt, kunnen er onverwachte dingen gebeuren. Weliswaar geeft de band je van te voren een playlist met de te zingen nummers, maar het kan gebeuren dat het toch iets anders loopt: een onverwachte herhaling of een niet-ingepland lied. Dan is het de kunst om zo snel mogelijk weer "bij te zijn".
zaterdag 2 juli 2011
Film: After the Wedding (2006)
Samen met GJ de film "After the Wedding" (2006) gekeken. Een voor ons beiden onbekende Deense film. Twee uren later zitten we toch echt even stil voor ons uit te kijken.
Je wordt onmiddellijk meegenomen in het verhaal: India, volle straten, een voedselafgiftepunt, een blanke ontwikkelingswerker. Het is Jacob Pederson (Mads Mikkelsen, de schurk in de Bondfilm Casino Royale), die in een weeshuis voor straatkinderen werkt. Het gaat niet goed: het geld is op. Er is nog een laatste strohalm: een Deense ondernemer is bereid geld in het project te stoppen. Jacob heeft geen zin om te gaan bedelen, maar zijn Indiase directrice stuurt hem op pad. Zeer tegen zijn zin neemt hij afscheid van Pramod, hij is als een vader voor het jongetje.
Nu neemt de film een scherpe bocht: we maken kennis met de rijke Deense familie Hannson. Dochter Anna gaat trouwen, en vader Jorgen moet nog enkele dingen regelen, waaronder een onderhoud met een ontwikkelingswerker uit India....
Hier verschijnt Jacob Pederson ten tonele, in een slobberig pak. Jorgen Hannson wil het project in India gaan steunen. Hij nodigt Jacob uit voor de bruiloft. Die heeft weinig zin, maar accepteert de uitnodiging toch maar. Hij ontmoet de familie van Jorgen. Als hij kennismaakt met Helene Hannson is de plotselinge spanning voelbaar: Jacob en Helene moeten elkaar kennen. Dit is het begin van een familiedrama waarin Jacob een centrale rol speelt.
De film verbeeldt belangrijke thema's op een ijzersterke manier. Wat is integriteit en loyaliteit, wanneer zeg je de waarheid, en wanneer niet, wat is beschermen en liefhebben, wanneer kies je voor jezelf en wanneer voor een groter belang ?
Jorgen, Helene, Jacob, en Anna laten de emoties op een intense manier zien, wat kunnen die Denen goed spelen ! Zit dat soms in de Scandinaviërs, ik vond dat ook zo goed in "As it is in Heaven" (2004) en "Troubled Water" (2008).
De verhaallijn is haast eenvoudig verfilmd, en wordt soms afgewisseld met intrigerende flashbacks: een been dat gestreeld wordt, een desolaat landschap, Afrikaanse dieren. Soms lijkt uit de losse pols te worden gefilmd, en er zijn veel close-ups van ogen. Het elkaar zien is belangrijk in de film, het is steeds verbonden met belangrijke momenten van waarheid en onthulling. Jacob en Helene zien elkaar opnieuw op de bruiloft, Jacob en Anna zien elkaar voor het eerst in de hotelkamer, Jacob en Jorgen zien elkaar bijna op het laatst.
Gauw gaan kijken, een prachtige film.
Je wordt onmiddellijk meegenomen in het verhaal: India, volle straten, een voedselafgiftepunt, een blanke ontwikkelingswerker. Het is Jacob Pederson (Mads Mikkelsen, de schurk in de Bondfilm Casino Royale), die in een weeshuis voor straatkinderen werkt. Het gaat niet goed: het geld is op. Er is nog een laatste strohalm: een Deense ondernemer is bereid geld in het project te stoppen. Jacob heeft geen zin om te gaan bedelen, maar zijn Indiase directrice stuurt hem op pad. Zeer tegen zijn zin neemt hij afscheid van Pramod, hij is als een vader voor het jongetje.
Nu neemt de film een scherpe bocht: we maken kennis met de rijke Deense familie Hannson. Dochter Anna gaat trouwen, en vader Jorgen moet nog enkele dingen regelen, waaronder een onderhoud met een ontwikkelingswerker uit India....
Hier verschijnt Jacob Pederson ten tonele, in een slobberig pak. Jorgen Hannson wil het project in India gaan steunen. Hij nodigt Jacob uit voor de bruiloft. Die heeft weinig zin, maar accepteert de uitnodiging toch maar. Hij ontmoet de familie van Jorgen. Als hij kennismaakt met Helene Hannson is de plotselinge spanning voelbaar: Jacob en Helene moeten elkaar kennen. Dit is het begin van een familiedrama waarin Jacob een centrale rol speelt.
De film verbeeldt belangrijke thema's op een ijzersterke manier. Wat is integriteit en loyaliteit, wanneer zeg je de waarheid, en wanneer niet, wat is beschermen en liefhebben, wanneer kies je voor jezelf en wanneer voor een groter belang ?
Jorgen, Helene, Jacob, en Anna laten de emoties op een intense manier zien, wat kunnen die Denen goed spelen ! Zit dat soms in de Scandinaviërs, ik vond dat ook zo goed in "As it is in Heaven" (2004) en "Troubled Water" (2008).
De verhaallijn is haast eenvoudig verfilmd, en wordt soms afgewisseld met intrigerende flashbacks: een been dat gestreeld wordt, een desolaat landschap, Afrikaanse dieren. Soms lijkt uit de losse pols te worden gefilmd, en er zijn veel close-ups van ogen. Het elkaar zien is belangrijk in de film, het is steeds verbonden met belangrijke momenten van waarheid en onthulling. Jacob en Helene zien elkaar opnieuw op de bruiloft, Jacob en Anna zien elkaar voor het eerst in de hotelkamer, Jacob en Jorgen zien elkaar bijna op het laatst.
Gauw gaan kijken, een prachtige film.
woensdag 29 juni 2011
Millenniumdoelen
Ach, de millenniumdoelen, wie kent ze niet ? Ik ben bang dat het gros van de Nederlanders de schouders op zal halen. Het afgelopen weekend vertelde J. me op een verjaardagsfeestje dat hij in de Millenniumwerkgroep in zijn woonplaats zit. Ze zijn millenniumgemeente en de werkgroep dient als aanjager. Zoiets vind ik interessant. Wat kun je nou "lokaal" aan die millenniumdoelen doen ? is dan mijn vraag.
Eerst dan maar het stof uit de hoofden blazen. De millenniumdoelen - voluit de United Nations Millennium Development Goals - zijn in september 2000 door 189 regeringsleiders ondertekend. Er zijn acht doelen vastgesteld voor belangrijke zaken als welvaartsverdeling, gezondheid, onderwijs, duurzaamheid, en gelijkstelling van man en vrouw. Het streven is dat die in 2015 zijn gerealiseerd.
Ons huidige kabinet wil zich houden aan de millenniumdoelen, aldus premier Rutte in de regeringsverklaring van oktober 2010. Inmiddels is er een samenwerkingsplatform EEN- armoede de wereld uit waarin tientallen organisaties samenwerken.
Kritiek op de millenniumdoelen is er volop: te idealistisch, te vrijblijvend, te concreet, te weinig oog voor achterliggende oorzaken (wiki).
Terug naar mijn interesse: Wat kun je er lokaal mee ?Als ik bij de hierboven al genoemde millenniumgemeenten kijk, dan blijken de meeste activiteiten zich te richten op ontwikkelingssamenwerking. Activiteiten voor de eigen lokale context kom ik minder tegen. Toch valt daar wel het een en ander bij te noemen. Want ook lokaal zijn we bezig met bijvoorbeeld:
Ik zie hier wel kansen. Maar eens brainstormen over een CDA-Epe jongerenproject !
Ons huidige kabinet wil zich houden aan de millenniumdoelen, aldus premier Rutte in de regeringsverklaring van oktober 2010. Inmiddels is er een samenwerkingsplatform EEN- armoede de wereld uit waarin tientallen organisaties samenwerken.
Kritiek op de millenniumdoelen is er volop: te idealistisch, te vrijblijvend, te concreet, te weinig oog voor achterliggende oorzaken (wiki).
Terug naar mijn interesse: Wat kun je er lokaal mee ?Als ik bij de hierboven al genoemde millenniumgemeenten kijk, dan blijken de meeste activiteiten zich te richten op ontwikkelingssamenwerking. Activiteiten voor de eigen lokale context kom ik minder tegen. Toch valt daar wel het een en ander bij te noemen. Want ook lokaal zijn we bezig met bijvoorbeeld:
- armoedebestrijding
- duurzaamheid
- verbetering van onderwijs.
Ik zie hier wel kansen. Maar eens brainstormen over een CDA-Epe jongerenproject !
zaterdag 25 juni 2011
Assessment Day
Het is weer zover: Ik ga een dag naar Berenschot in Utrecht voor een assessment. Baas UVIT is bezig met een grondige reorganisatie waar ook de ICT-organisatie in meedoet. Veel verrassende benoemingen, maar ook oude bekenden die niet worden herbenoemd. Teleurstellend voor diegenen die het betreft.
Er zijn veel vacatures, en ik heb gereageerd op één ervan: informatiemanager. Dat betekent dat ik voor de vijfde or zesde keer in mijn ICT-jaren een dag door de mallemolen heen moet.
Ik heb inmiddels een vaste werkwijze om me voor te bereiden, en dat is het halve werk.
Een paar dagen van tevoren zoek ik mijn steun en toeverlaat op, Het psychologisch onderzoek, van Wim Bloemers. Als je het nog niet hebt, koop het gauw, het is absoluut onontbeerlijk. Een goudmijn vol nuttige tips, voorbeelden, en adviezen, over hoe je het hoofd kunt bieden aan al die testen waarmee je die dag geteisterd gaat worden.
Ik doe een paar uur lang de oefeningen uit het boek om de hersenen weer soepel te maken: sommen oplossen, figuurreeksen aanvullen, taal-analogieën bedenken.
Tot slot neem ik de avond van tevoren een stevige borrel en ga op tijd naar bed. Slaap je slecht op alcohol dan zou ik de borrel overslaan.
Oop donderdag zover. Om halfnegen 's ochtends mag ik met de eerste oefening van start: de postvak-oefening, een uur lang. Deze stond niet in mijn boek, foutje van Bloemers. Ingewikkeld is het niet, wel gestresst: Ik krijg een hele stapel poststukken, ben benoemd tot interim manager van een afdeling in een groot bedrijf, en moet over een uur rapporteren bij mijn baas wat ik ga doen. Je begrijpt: uit de poststukken blijkt dat de afdeling in crisis is, de klanten weglopen, en de medewerkers elders gaan solliciteren. Ik gebruik de GTD-aanpak om orde op zaken te brengen: de spoedeisende acties voor vandaag, overige urgente zaken de komende dagen, de rest volgende week. Precies op tijd heb ik alles in mapjes geordend en een plannetje op papier. Samen met de psycholoog die me begeleidt bespreken we vervolgens mijn analyse en aanpak. Mooie oefening.
Daarna beginnen de intelligentietesten: sommen maken, figuurreeksen aanvullen, en steeds onder tijdsdruk natuurlijk.
De uren vliegen om en het is snel lunchtijd. Even uitblazen en bijpraten met de andere kandidaten. Berenschot heeft een prima bedrijfsrestaurant en goed doorvoed begin ik aan het middagdeel. Dat bevat voor mij één rollenspel. Ik haat rollenspellen, maar moet door de zure appel heenbijten. Altijd is mijn tegenspeler een depressieveling, zeurkous, bitch, of aartslui, en soms dat alles tegelijk. Dat hoort bij het rollenspel..... Deze keer ben ik de brenger van slecht nieuws: Ik ben een externe projectmanager en mijn project heeft vertraging opgelopen. Dat mag ik gaan vertellen aan mijn opdrachtgeefster. De oplossing die ik moet gaan verkopen is het inzetten van extra extern personeel, met een bijbehorend kostenplaatje. Kansloos dus. Ik ploeter me door het kwartier heen, dat hebben we ook weer gehad.
Daarna nog een paar persoonlijkheidstesten en tegen halfvier ben ik er door. En nu maar afwachten of ik informatiemanager word....
Er zijn veel vacatures, en ik heb gereageerd op één ervan: informatiemanager. Dat betekent dat ik voor de vijfde or zesde keer in mijn ICT-jaren een dag door de mallemolen heen moet.
Ik heb inmiddels een vaste werkwijze om me voor te bereiden, en dat is het halve werk.
Een paar dagen van tevoren zoek ik mijn steun en toeverlaat op, Het psychologisch onderzoek, van Wim Bloemers. Als je het nog niet hebt, koop het gauw, het is absoluut onontbeerlijk. Een goudmijn vol nuttige tips, voorbeelden, en adviezen, over hoe je het hoofd kunt bieden aan al die testen waarmee je die dag geteisterd gaat worden.
Ik doe een paar uur lang de oefeningen uit het boek om de hersenen weer soepel te maken: sommen oplossen, figuurreeksen aanvullen, taal-analogieën bedenken.
Tot slot neem ik de avond van tevoren een stevige borrel en ga op tijd naar bed. Slaap je slecht op alcohol dan zou ik de borrel overslaan.
Oop donderdag zover. Om halfnegen 's ochtends mag ik met de eerste oefening van start: de postvak-oefening, een uur lang. Deze stond niet in mijn boek, foutje van Bloemers. Ingewikkeld is het niet, wel gestresst: Ik krijg een hele stapel poststukken, ben benoemd tot interim manager van een afdeling in een groot bedrijf, en moet over een uur rapporteren bij mijn baas wat ik ga doen. Je begrijpt: uit de poststukken blijkt dat de afdeling in crisis is, de klanten weglopen, en de medewerkers elders gaan solliciteren. Ik gebruik de GTD-aanpak om orde op zaken te brengen: de spoedeisende acties voor vandaag, overige urgente zaken de komende dagen, de rest volgende week. Precies op tijd heb ik alles in mapjes geordend en een plannetje op papier. Samen met de psycholoog die me begeleidt bespreken we vervolgens mijn analyse en aanpak. Mooie oefening.
Daarna beginnen de intelligentietesten: sommen maken, figuurreeksen aanvullen, en steeds onder tijdsdruk natuurlijk.
De uren vliegen om en het is snel lunchtijd. Even uitblazen en bijpraten met de andere kandidaten. Berenschot heeft een prima bedrijfsrestaurant en goed doorvoed begin ik aan het middagdeel. Dat bevat voor mij één rollenspel. Ik haat rollenspellen, maar moet door de zure appel heenbijten. Altijd is mijn tegenspeler een depressieveling, zeurkous, bitch, of aartslui, en soms dat alles tegelijk. Dat hoort bij het rollenspel..... Deze keer ben ik de brenger van slecht nieuws: Ik ben een externe projectmanager en mijn project heeft vertraging opgelopen. Dat mag ik gaan vertellen aan mijn opdrachtgeefster. De oplossing die ik moet gaan verkopen is het inzetten van extra extern personeel, met een bijbehorend kostenplaatje. Kansloos dus. Ik ploeter me door het kwartier heen, dat hebben we ook weer gehad.
Daarna nog een paar persoonlijkheidstesten en tegen halfvier ben ik er door. En nu maar afwachten of ik informatiemanager word....
maandag 20 juni 2011
Nacht van Gebed
Afgelopen vrijdagavond was er de Nacht van Gebed in Oene. We bidden dan voor de vervolgde christenen wereldwijd. Onze Hervormde Gemeente doet er al jaren aan mee. Ik zit in de voorbereidingsgroep die de PR vooraf verzorgt en 's avonds alles regelt.
We hebben er voor gekozen om geen hele nacht te bidden: ons programma duurt vier uren, dit jaar van negen uur 's avonds tot één uur 's nachts. Wat minder radicaal dus, het zorgt er wel voor dat de avond niet het imago krijgt van "alleen voor een stelletje fanatiekelingen" .
We werken in blokken van een uur, elk heel uur is er een korte pauze en kunnen mensen naar huis gaan, of juist beginnen. Deze aanpak zorgt er voor dat de hele kerkgemeenschap betrokken is - dat is wat anders dan dat iedereen komt overigens. Jong en oud, mannen en vrouwen, jongens en meisjes, alles en iedereen zit er. Het eerste uur ruim dertig, het laatste uur vijftien.
We bekijken elk uur het videomateriaal met informatie over de verschillende landen. Daarna bidden we in kleine groepjes. De A4-tjes met de gebedspunten schuiven dan de kring rond, en af en toe loopt iemand vast in een voor ons onuitspreekbare naam. Dat geeft niet, er wordt gebeden, en daar draait het om.
Dat je daarbij soms ook de vraag stelt "wat doet het er toe ?" is vanzelfsprekend. Etty Hillesum schrijft in haar oorlogsdagboek ergens dat ze tot God leert bidden, en dat ze dat intiemer vindt dan de liefde van een man. Een prachtige vergelijking, en in de liefde zijn er toch ook dagen dat je het minder ziet zitten ?
De verhalen zijn schrijnend: De werkkampen in het totalitaire Noord-Korea. De oprukkende sharia-wetgeving in Indonesië. De religieuze genocide in het Midden-Oosten waar de kerken op uiterst gewelddadige wijze worden geconfronteerd met extreme vormen van Islamitisch fundamentalisme. Christenen die de straat niet meer op durven of uit hun huizen worden weggetreiterd.
Gedurende de avond voeren we ook een Amnesty International -achtige schrijfactie: iedereen kan een petitie ondertekenen die naar de Irakese ambassade wordt gestuurd.
Het blijkt heel moeilijk om de vervolging van christelijke minderheden op de politieke agenda's te krijgen. Recentelijk heeft VVD-er Frits Bolkestein zich in de Volkskrant uitgesproken over de positie van de kerken in he Midden-Oosten. Maar de EU-ministers durven dit nauwelijks aan de orde te stellen, ze vrezen een clash of civilizations.... Minister Rosenthal praat er weliswaar over met religieuze groeperingen, maar daar blijft het bij. De christelijke partijen stellen er regelmatig Kamervragen over, en dat leidt tot de zure opmerking van de oppositie dat dit Kabinet te weinig aandacht besteedt aan de andere mensenrechten. Zo blijven we nog wel even bezig.
We hebben er voor gekozen om geen hele nacht te bidden: ons programma duurt vier uren, dit jaar van negen uur 's avonds tot één uur 's nachts. Wat minder radicaal dus, het zorgt er wel voor dat de avond niet het imago krijgt van "alleen voor een stelletje fanatiekelingen" .
We werken in blokken van een uur, elk heel uur is er een korte pauze en kunnen mensen naar huis gaan, of juist beginnen. Deze aanpak zorgt er voor dat de hele kerkgemeenschap betrokken is - dat is wat anders dan dat iedereen komt overigens. Jong en oud, mannen en vrouwen, jongens en meisjes, alles en iedereen zit er. Het eerste uur ruim dertig, het laatste uur vijftien.
 |
| Protest in India tegen vervolging van christenen |
Dat je daarbij soms ook de vraag stelt "wat doet het er toe ?" is vanzelfsprekend. Etty Hillesum schrijft in haar oorlogsdagboek ergens dat ze tot God leert bidden, en dat ze dat intiemer vindt dan de liefde van een man. Een prachtige vergelijking, en in de liefde zijn er toch ook dagen dat je het minder ziet zitten ?
De verhalen zijn schrijnend: De werkkampen in het totalitaire Noord-Korea. De oprukkende sharia-wetgeving in Indonesië. De religieuze genocide in het Midden-Oosten waar de kerken op uiterst gewelddadige wijze worden geconfronteerd met extreme vormen van Islamitisch fundamentalisme. Christenen die de straat niet meer op durven of uit hun huizen worden weggetreiterd.
Gedurende de avond voeren we ook een Amnesty International -achtige schrijfactie: iedereen kan een petitie ondertekenen die naar de Irakese ambassade wordt gestuurd.
Het blijkt heel moeilijk om de vervolging van christelijke minderheden op de politieke agenda's te krijgen. Recentelijk heeft VVD-er Frits Bolkestein zich in de Volkskrant uitgesproken over de positie van de kerken in he Midden-Oosten. Maar de EU-ministers durven dit nauwelijks aan de orde te stellen, ze vrezen een clash of civilizations.... Minister Rosenthal praat er weliswaar over met religieuze groeperingen, maar daar blijft het bij. De christelijke partijen stellen er regelmatig Kamervragen over, en dat leidt tot de zure opmerking van de oppositie dat dit Kabinet te weinig aandacht besteedt aan de andere mensenrechten. Zo blijven we nog wel even bezig.
vrijdag 10 juni 2011
Eigen energie
Een tijdje terug heb ik heel serieus zitten rekenen aan de kosten van zonnepanelen. Stichting Wij Willen Zon lanceerde eind vorig jaar een actie waarbij je voor een zeer scherpe prijs zonnepanelen kon aanschaffen. De Stichting had een mooie prijs bedongen bij enkele Chinese leveranciers van zonnepanelen. Daar moest wel een forse afname voor tegenoverstaan, en daar heeft Stichting WWZ de rug voor gerecht. Het is gelukt, en momenteel worden de eerste leveringen gedaan.
Ik heb een rekenmodel gemaakt - zie de Toelichting onderaan - dat in eerste instantie toegesneden was op het aanbod van de Stichting WWZ. Daarna heb ik het aangepast zodat het ook gebruikt kan worden voor andere vormen van duurzame energie-opwekking, b.v. met windmolens.
Ik was geïnteresseerd in het aanbod van de Stichting WWZ: ik geloof in duurzame energie-opwekking op microniveau, gewoon thuis dus. Sinds enkele jaren hebben we een nieuwe garage / schuur waarvan het dak haast perfect is voor het plaatsen van zonnepanelen: in de oost-west richting en met een hellingshoek van zo'n 35 graden.
Mijn rekenmodel liet zien dat de terugverdientijd van de panelen zelf inderdaad 13-15 jaar is, zoals je overal lezen kunt. Omdat er nogal wat extra kosten bij komen zit je maar zo aan de 20 jaar terugverdientijd, en dat is een hele tijd voor een technologie die momenteel snel in ontwikkeling is. Het is dus wel van belang om te bepalen wanneer je wilt instappen omdat je dan vast zit aan een lange termijn investering.
Naast de aanschafkosten van de zonnepanelen zijn de installatiekosten aan het begin van groot gewicht voor de terugverdientijd.
Is windenergie dan een goed alternatief ? Een collega attendeerde me op de fraaie kleine windmolens voor op het dak van je woning of schuur.
Om de jaaropbrengst van een windmolen te bepalen is de gemiddelde windsnelheid nodig. Die is te vinden op een windkaart, b.v. deze. In de IJsselvallei blijkt de gemiddelde windsnelheid 4 - 4,5 m/s te zijn, niet zo heel veel dus. In deze grafiek van windmolen leverancier Swift is vervolgens de jaaropbrengst af te lezen: zo'n 1500 kWh. Hier zijn de investeringskosten voor de windmolen te vinden: zo'n 7000 euro. Als we - op de achterkant van de sigarendoos - nog wat doorrekenen en ook de aanpassingen aan de meterkast meenemen dan is een totale investering van 8000 euro indicatief voor dit type windmolen.
Als ik deze waarden invul in het rekenmodel blijkt dat dit in 30 jaar niet terugverdiend wordt. Geen optie dus in Oene....
Toelichting
Het rekenmodel gaat er van uit dat er een bedrag X beschikbaar is dat op 2 manieren kan worden gebruikt:
Ik heb een rekenmodel gemaakt - zie de Toelichting onderaan - dat in eerste instantie toegesneden was op het aanbod van de Stichting WWZ. Daarna heb ik het aangepast zodat het ook gebruikt kan worden voor andere vormen van duurzame energie-opwekking, b.v. met windmolens.
Ik was geïnteresseerd in het aanbod van de Stichting WWZ: ik geloof in duurzame energie-opwekking op microniveau, gewoon thuis dus. Sinds enkele jaren hebben we een nieuwe garage / schuur waarvan het dak haast perfect is voor het plaatsen van zonnepanelen: in de oost-west richting en met een hellingshoek van zo'n 35 graden.
Mijn rekenmodel liet zien dat de terugverdientijd van de panelen zelf inderdaad 13-15 jaar is, zoals je overal lezen kunt. Omdat er nogal wat extra kosten bij komen zit je maar zo aan de 20 jaar terugverdientijd, en dat is een hele tijd voor een technologie die momenteel snel in ontwikkeling is. Het is dus wel van belang om te bepalen wanneer je wilt instappen omdat je dan vast zit aan een lange termijn investering.
Naast de aanschafkosten van de zonnepanelen zijn de installatiekosten aan het begin van groot gewicht voor de terugverdientijd.
Is windenergie dan een goed alternatief ? Een collega attendeerde me op de fraaie kleine windmolens voor op het dak van je woning of schuur.
Om de jaaropbrengst van een windmolen te bepalen is de gemiddelde windsnelheid nodig. Die is te vinden op een windkaart, b.v. deze. In de IJsselvallei blijkt de gemiddelde windsnelheid 4 - 4,5 m/s te zijn, niet zo heel veel dus. In deze grafiek van windmolen leverancier Swift is vervolgens de jaaropbrengst af te lezen: zo'n 1500 kWh. Hier zijn de investeringskosten voor de windmolen te vinden: zo'n 7000 euro. Als we - op de achterkant van de sigarendoos - nog wat doorrekenen en ook de aanpassingen aan de meterkast meenemen dan is een totale investering van 8000 euro indicatief voor dit type windmolen.
Als ik deze waarden invul in het rekenmodel blijkt dat dit in 30 jaar niet terugverdiend wordt. Geen optie dus in Oene....
Toelichting
Het rekenmodel gaat er van uit dat er een bedrag X beschikbaar is dat op 2 manieren kan worden gebruikt:
- mooi op de bank en sparen maar (de rode cijfers)
- investeren in de installatie van een (duurzame!) energiebron die jaarlijks een besparing oplevert. Met dat jaarlijkse bedrag ga je vervolgens ook sparen (de groene cijfers).
- de energieproductie in kWh per jaar
- de effiencyafname van de bron door slijtage
- het rendement van een spanningsomvormer (gelijkspanning naar wisselspanning)
- de spaarrente: in dit model één waarde voor de gehele looptijd
- de aanschafkosten van de zonnepanelen of windmolen
- de installatiekosten: denk ook aan de aanpassingen in de meterkast
- de onderhoudskosten: voor b.v. vervanging van onderdelen of verzekeringen
- het stroomtarief: hoe hoger hoe eerder de kosten zijn terugverdiend
vrijdag 3 juni 2011
Moestuin juni 2011
Inmiddels zijn er drie maanden moestuin gepasseerd. Elk jaar doe ik weer dingen anders, ik vind het heerlijk om wat te experimenteren.
Dit jaar heb ik voor het eerst aardbeien in de kas. Bij de plaatselijke aardbeienkweker heb ik 15 aarbeienplanten in potten gehaald. Die potten passen precies in een dikke PVC-buis met uitsparingen. Het geheel heb ik opgehangen zodat ik "in etages" kan werken: aarbeien boven, komkommer en tomaat eronder. Inmiddels zijn die laatsten al langs de aardbeien gegroeid, zodat er een indrukwekkende groene muur is ontstaan. De aardbeien hebben wat minder smaak dan die van de koude grond, maar daar valt natuurlijk mee te leven.
Mijn experiment met het voorkiemen van peultjes en tuinbonen heeft weinig effect gesorteerd.Toen ik ze had uitgepoot in de tuin stopte de groei en na een poosje vormden ze een tweede plant. Dat schiet dus niet op, de kas-tuinbonen en de tuinbonen die ik meteen in de koude grond had gepoot zijn nu even groot. Ik ben nog wel benieuwd in hoeverre ik de luis in bedwang houd: het was mijn bedoeling om zo vroeg mogelijk te beginnen om de luis voor te blijven. Die zit er inmiddels wel in, maar niet zo veel als anders.
Sla gaat weer voortreffelijk. Ik heb meerdere soorten: gewone kropsla, krulsla, eikenbladsla, en het groeit allemaal prima. Momenteel krijgen we het zelfs niet weggegeten, overproductie zogezegd.
Dit jaar heb ik voor het eerst aardbeien in de kas. Bij de plaatselijke aardbeienkweker heb ik 15 aarbeienplanten in potten gehaald. Die potten passen precies in een dikke PVC-buis met uitsparingen. Het geheel heb ik opgehangen zodat ik "in etages" kan werken: aarbeien boven, komkommer en tomaat eronder. Inmiddels zijn die laatsten al langs de aardbeien gegroeid, zodat er een indrukwekkende groene muur is ontstaan. De aardbeien hebben wat minder smaak dan die van de koude grond, maar daar valt natuurlijk mee te leven.
Mijn experiment met het voorkiemen van peultjes en tuinbonen heeft weinig effect gesorteerd.Toen ik ze had uitgepoot in de tuin stopte de groei en na een poosje vormden ze een tweede plant. Dat schiet dus niet op, de kas-tuinbonen en de tuinbonen die ik meteen in de koude grond had gepoot zijn nu even groot. Ik ben nog wel benieuwd in hoeverre ik de luis in bedwang houd: het was mijn bedoeling om zo vroeg mogelijk te beginnen om de luis voor te blijven. Die zit er inmiddels wel in, maar niet zo veel als anders.
Sla gaat weer voortreffelijk. Ik heb meerdere soorten: gewone kropsla, krulsla, eikenbladsla, en het groeit allemaal prima. Momenteel krijgen we het zelfs niet weggegeten, overproductie zogezegd.
Abonneren op:
Posts (Atom)