Het eerste antwoord kreeg ik gisteravond, in een puntgave preek van ds.Niesing, oud-predikant van Oene. De Heilige Geest is God, Die in je hart woont. Dat is niet zweverig, maar heel concreet. Iedereen die zich hartelijk verbonden weet met zijn of haar dierbaren, heeft een plek in het hart voor die personen. En die hartelijke verbondenheid wordt sterker naarmate de relatie intiemer wordt en dichter bij komt. Je geliefde woont in je hart, er is toch geen mooiere manier om uit te drukken hoe nabij je elkaar bent ?
Zoiets is er ook aan de hand met God. En dat is tegelijkertijd hartverwarmend èn beangstigend. Want God zo dichtbij is confronterend. Wil ik dat wel ? Gisteravond greep me dat aan, is het niet beter en veiliger om Hem op afstand te houden ?
Ds. Niesing preekte over Romeinen 8, die fantastische toespraak over de Heilige Geest. Die maakt ons tot kinderen van God. En onze sterfelijke lichamen worden levend gemaakt door die Geest, die ons woont. Dit is Nieuws: vol hoop en met een ongekende kracht.
Ds. van de Wetering had gisterochtend een even waardevolle Pinksterpreek, die aansloot bij de woorden van Bonhoeffer die ze vorige week citeerde: es wird Menschen geben, die beten und das Gerechte tun und auf Gottes Zeit warten.
Ze zei ongeveer het volgende: We kunnen God ook voor de voeten lopen. We hebben allerlei plannen voor het Koninkrijk van God, en hebben daarvoor de Heilige Geest nodig. En hoe specialer de act, hoe beter. Maar zo werkt het niet. Een christen wacht op God. Eerst luisteren, en dan pas aan de slag. Waardevolle gedachte.
Pinksteren. Het zijn goede dagen geweest.
