Airborne 2011

Nee, Airborne2011 is geen nieuwe shooter, maar een eendaagse wandeltocht bij Oosterbeek. De grootste eendaagse ter wereld overigens, met dit jaar bijna 35.000 deelnemers.
De wandeltocht gaat langs de lokaties waar in september 1944 hevig gevochten is in de Slag om Arnhem.  De Engelse generaal Browning zei bij de planning van de aanval tegen veldmaarschalk Montgomery:  "But, Sir, I think we might be going a bridge too far". 

Wandelvoeten

De Waterbazen hebben een stevige familietraditie van deelname aan deze wandeltocht. Als middelbare scholier ben ik er mee begonnen, met broers en zussen en vervolgens vrienden en vriendinnen, een elk jaar wisselende grote groep.
Tradities kunnen ook in de versukkeling geraken, en dat is voor onze deelname aan de Airborne wandeltocht gebeurd: de laatste 20 jaren heb ik op de eerste zaterdag in september van alles gedaan - denk ik - behalve wandelen bij Oosterbeek.
En plotseling is er dan, zonder nog te aarzelen,  het plan: We gaan meedoen met Airborne2011 !
E. en ik besluiten om de 25 kilometer te gaan lopen, zonder verdere voorbereiding. Moet lukken, ging vroeger ook altijd prima. Ik ga voor de 14e of 15e keer, E. voor het eerst.

Op zaterdagochtend vertrekken we welgemoed en met de knapzak vol broodjes en waterflesjes. We hebben een uur marge genomen, maar dat blijkt te optimistisch. Dat krijg je als je de stand van zaken niet meer paraat hebt. Al die mensen willen hun auto kwijt naast de start, en dat geeft filevorming op die smalle weggetjes. Ruim een uur zitten we even voorbij Papendal op de Amsterdamseweg naar de bumper voor ons te kijken. Daar houdt waterbaas helemaal niet van....
Uiteindelijk arriveren we in sportpark Hartenstein, precies op tijd voor de officiële opening. De Last Post wordt geblazen en bij de minuut stilte houden  duizenden mensen hun mond, indrukwekkend. We krijgen een analoge knip in onze e-tickets, en dan kunnen we beginnen. Ai, ik voel meteen al een verzuring in de rechter kuit, een restantje spierpijn van het zwemmen van de afgelopen week. Als dat maar goed gaat. Ook is het bij de start tjokvol en het eerste uur kun je eigenlijk alleen maar in braderietempo vooruit. Geeft niet, het is schitterend weer, en de percussieband uit Bennekom tovert de meest betoverende en opzwepende ritmes uit de trommels. Daar blijven we mooi een tijdje in de buurt lopen.
Als de 10 km wandelaars zijn afgezwaaid wordt het ruimer en kunnen we onze lange benen stevig uitslaan. Het lopen gaat prima en we halen een hoog tempo. Overal zijn kraampjes met koffie en thee, broodjes, en warme snacks. Bij sommige huizen is een tuinslang uitgerold naar de weg waar we onze waterflesjes kunnen bijvullen.

Wachten op het startsignaal

E. en ik nemen nauwelijks pauze: het loopt veel prettiger als je in een bepaalde cadans blijft. Het laatste uur komen de routes van de 10 en de 15km. wandelaars weer samen met onze route. Het wordt dan natuurlijk weer drukker. We komen nu langs de Duno, waar je een prachtig uitzicht hebt over de Rijn en de Betuwe. Veel mensen nemen hier nog een pauze. Er zijn veel kraampjes, en weer een  eerstehulppost van IZA. Het lijkt al met al de finish wel, maar we moeten nog wel een uurtje.
Teruggekomen in Oosterbeek merk ik toch een paar verschillen met "vroeger": er zijn geen fanfarekorpsen mee, dat is jammer, want dat loopt zo lekker ! Ook is de ontvangst van de wandelaars minder feestelijk dan ik me herinner: de mensen stonden toch rijen dik langs de weg, met bloemen voor de vermoeide wandelaars ? Er zijn wel veel mensen, maar die doen hun eigen ding, op de terrasjes en bij de muziekbandjes die op een paar plaatsen bezig zijn.
E. en ik klokken af op 4u53, een geweldige tijd vinden we. In sportpark Hartenstein is het gelukkig wel een gezellige mix van wandelaars en publiek. We halen onze speldjes op, verorberen een broodje gehakt, en sjacheren met een verkoper van Airborne-gadgets over de prijs van twee T-shirts. Prima allemaal, een welbestede dag. Volgend jaar de groep maar weer eens uitbreiden ?