Missionair Congres

Vandaag het congres Grensverleggend Missionair: buiten winnen is binnen beginnen bezocht. Mooie lokatie: de Lichtkring in Amersfoort, een nieuwe GKV-kerk met een fraaie architectuur, vlak bij de bekende wijk Kattenbroek. Het thema van de dag was de relatie tussen missionair zijn en identiteit.
Het ochtendprogramma werd geopend door Leendert van den Dool, de dagvoorzitter. De bij de koffie uitgedeelde donuts waren aanleiding voor de vraag: ben je een donut of een spiegel? Het zal duidelijk zijn: Een donut heeft binnenin een gaatje, een spiegel kan iemand weerspiegelen. De centrale vraag van deze dag: weerspiegelen wij Jezus Christus, is dat wat we ten diepste willen?

De rest van de ochtend werd gevuld door Matthijs Vlaardingerbroek die vol verve het thema verder uitdiepte. Petje af voor de creatieve manier waarop hij dat deed. De intro met de buiksprekende pop die meewerkt aan een goocheltruc vond ik geniaal. Zo breng je een boodschap over ! Daarna wist hij zijn verhaal steeds weer opnieuw heel beeldend te illustreren met een simpele timmermans duimstok die hij in vier stukken kon uitklappen.
Aan de hand van de geschiedenis van de verlamde man en de vier vrienden werkte hij uit wat bedoeld wordt met een betekenisvolle identiteit:

1. een krachtige ideologie
2. een heldere visie
3. een haalbare belofte
4. unieke kracht
5. kloppende waarden
6. hoopvolle ambitie

Ik veronderstel dat dit wordt uitgewerkt in zijn boek "Grensverleggend" dat vandaag gepresenteerd werd.

Een tweede benadering van identiteiten was de volgende typologie:

1. de door God gegeven identiteit
2. de door de gemeente gewenste identiteit
3. de huidige identiteit.

De eerste moet de beide volgende identiteiten bepalen en vorm geven.

Na de aangename lunch - met ruime mogelijkheid om te netwerken - was het tijd voor parallele workshops. Ik heb nr. 3 bezocht, over Identiteit in Christus als drijvende kracht voor een jonge huisgemeente.
Hier was ik minder tevreden over. Dat zal zeker ook gelegen hebben aan mijn totale gebrek aan affiniteit met huisgemeenten. Ik hecht heel sterk aan gemeenschap, samen doen, iedereen telt mee. Dat staat gemakkelijk op gespannen voet met datgene wat een huisgemeente ambieert: zuiverheid, radicaliteit in het volgen van Jezus. Ik heb met belangstelling geluisterd naar het getuigenis van Wouter Disberg en Mirte van Geloven, maar het riep bij mij geen yes-reactie op.
De presentatie van Daniel de Wolf over de Torrie van Matti, het Mattheus-evangelie in straattaal, vond ik een genot. Lintje voor die man. 
De plenaire sessie Breng identiteit tot leven van Gert Disberg vormde het slot van de dag. Hij begon met het presenteren van het vliegwiel. Dit is een tool die ontwikkeld is door Syneidesis, een initiatief van Gert en Wouter Disberg en Matthijs Vlaardingerbroek. Het vliegwiel is bedoeld om zicht te krijgen op je identiteit als christelijk leider. Ook hier had ik weer last van kortsluiting. Ik vond het een weinig overtuigend hulpmiddel en had eigenlijk meer diepgang verwacht. Het leek me beter om te vertrekken met merendeels positieve ervaringen, en ik heb daarom het einde van de dag niet meegemaakt.

Al met al heb ik veel goede dingen gehoord deze dag. Er was een breed publiek: uit de PKN, de kleine reformatorische kerken, en de evangelische groepen. Ik vond het verfrissend om met enkele jongeren te praten - er waren veel jongeren aanwezig. Ze kijken anders tegen de kerk-als-instituut aan, zijn er minder aan gebonden, maar de liefde voor de christelijke gemeente  is er volop. Ze hebben veel oog voor de betekenis van de christelijke  gemeente voor de buurt, de wijk. Goed bezig !

Hartritmestoornis

Misschien handig, kort even vertellen wat er voorgevallen is.  Gisterochtend ben ik bij de tandarts behandeld ivm. een zenuwontsteking. Dat gebeurt in stappen, en gisteren was de tweede behandeling. Toen 's middag de verdoving uitgewerkt raakte, voelde ik me behoorlijk lamlendig. Pas bij het avondeten realiseerde ik me dat het "onrustig voelde" in mijn borstkas. Ik heb mijn pols gevoeld, en die was overduidelijk onregelmatig. Samen naar de huisartsenpost in het Gelreziekenhuis in Apeldoorn, en meteen doorverwezen naar de Eerste Harthulp een paar verdiepingen hoger i.v.m. boezemfibrilleren, in het medisch jargon (wiki voor de liefhebbers).

Daar begint dan een standaardprocedure: hartfilmpje maken, bloeddruk meten, bloedmonsters nemen, intakegesprek, en daarna het grote wachten. Ik had behalve wat kortademigheid geen klachten, en voelde me niet zo ongerust. In 2002 heb ik hetzelfde meegemaakt en toen werd na uitvoerige nacontroles helemaal niets ontdekt.
In de loop van de avond werden we een paar keer  bijgepraat, en tegen twaalven werd de knoop doorgehakt: U blijft hier, en morgen gaan we in de loop van de ochtend een cardioconversie (wiki) doen. De deken werd uit de kast gehaald, het bed langer gemaakt, en daar lag ik dan. In de meeste gevallen slaap ik de eerste nacht in een vreemd bed (vakantie, hotel) slecht. Maar deze keer lukte dat met een slaaptabletje zonder problemen.

Vanochtend is de cardioconversie geweest. Je wordt aan nog meer draadjes vastgeplakt en kort onder narcose gebracht. Als je wakker wordt, na 10-15 minuten,  is de normale hartslag weer hersteld - als alles volgens het draaiboek verloopt. En dat bleek het geval bij mij, gelukkig. De hartslag zag er prima uit op het scherm, en ik mocht weer eten en koffiedrinken. Het ziekenhuisontbijt smaakte me goed. Tegen twaalven konden we weer naar huis, en nu doe ik een paar dagen kalm aan.

Film: Tree of Life (2011)

Samen met GJ het afgelopen weekend deze film bekeken. Ik heb al getwitterd dat ik het een zware film vond, met overigens prachtige beelden. Na een paar dagen van laten bezinken constateer ik dat ik er niet anders over ben gaan denken. De film blijft bij mij aan de oppervlakte steken en raakt me niet echt.

Een paar opmerkingen:

• De beelden. Prachtig, zeker in het "oerknal - evolutie" deel. Maar ook de beelden van het Amerika van de jaren 50 zijn de moeite waard, of de opnames van gebouwen vanuit allerlei verrassende posities. Alleen al hierom wil ik de film zeker nog een keer zien
• Het tempo. De film verloopt traag, en zeker in al die flashbacks zit een behoorlijke mate van herhaling. De misprijzende blik op het gezicht van Jack heb je op een gegeven moment wel gezien, en steeds weer opnieuw die bomen of gebouwen.....
• De verhaallijn. Hier begin ik duidelijk problemen te krijgen. De beelden van de kinderjaren zijn flashbacks, maar de rol van de volwassen Jack is heel beperkt. Ik kom er niet achter wie hij geworden is, en wat zijn jeugdervaringen nu voor hem betekenen. Het slot van de film waarin er een terugzien is van zijn ouders komt wat uit de lucht vallen. Wellicht moet je de film veel meer als een collage van een aantal verhaalelementen zien en gaat het er niet zozeer om één verhaal willen brengen. Al met al vind ik de opbouw van de film daardoor onevenwichtig.
• Het thema. Een pretentieuze titel: Tree of life. En de compositie van de film met het epische "scheppings" deel en het slotdeel met het grote weerzien geeft wel aan dat er meer bedoeld is dan een film over, laten we zeggen, traumatische jeugdherinneringen. De film is duidelijk religieus geïnspireerd, met bijbelcitaten en best wel pakkende "waarom HEER ?" vragen van b.v. de moeder. Maar eerlijk gezegd: het wordt mij niet duidelijk wat Malick precies zeggen wil.

Drijfzand en het CDA

De herfstvakantie 2011 is weer voorbij. Ook dit jaar hebben we weer eindeloos langs de zee geslenterd. Er is altijd wel wat te zien, en de special van dit jaar was de ophoging van het strand tussen Westkapelle en Zoutelande.  Voor de preciezen: hier staat de uitleg van Rijkswaterstaat, maar dit is wat een geïnteresseerde leek ziet:

Zandsuppletie op strand Zoutelande

 Bij eb arriveert een forse hopperzuiger dicht bij het strand. Vanaf het strand loopt een persleiding het water in, eindigend in een tientallen meters lange immense stofzuigerslang. Deze wordt aan de hopperzuiger gekoppeld. Dan begint het feest. De hopperzuiger is geladen met zand dat enkele tientallen kilometers uit de kust is opgezogen. Dat zand wordt nu door de leiding het strand opgeperst. Feest voor de duizenden meeuwen ! Met bulldozers wordt het opgebrachte zand geëgaliseerd. Na een uur is de hopperzuiger leeg en kan een nieuwe vracht worden gehaald. De bulldozers zijn dan nog een poos bezig om het zand goed te verdelen.



Het is duidelijk dat hier sprake is van drijfzand, gevaarlijk spul. Er staat dan ook iemand met een fluitje die argeloze wandelaars en joggers met een dwingend signaal gebiedt om langs de duinen te lopen in plaats van langs de vloedlijn.

Het filmpje doet me denken aan het drijfzand waarin het CDA is terechtgekomen. Vrije val voor het CDA kopte Trouw deze week, en met 11 zetels volgens Maurice de Hond is dat niet teveel gezegd.

Ach, laten we onszelf een oppeppertje gunnen en het filmpje nog eens bekijken, maar dan met andere ogen, met een positivo blik....
Zie in de bulldozers het Strategisch Beraad en de commissie Nieuwe woorden, nieuwe beelden. De rondfladderende meeuwen die rustig de stevige plekken in het drijfzand opzoeken zijn de leden die zich niet van de wijs laten brengen. En let op, dat drijfzand is na enige tijd weer stevig en betrouwbaar strand...

Scherts. Er zal heel hard moeten worden gewerkt om het CDA  weer vlot te trekken, en dan zal het een ander CDA zijn dan we kenden.