GTD

Recentelijk ben ik overgestapt op een nieuw gereedschap voor GTD: Toodledo. Eerst maar even toelichten waar dit over gaat: GTD staat voor Getting Things Done. Het is een timemanagementsysteem bedacht door de Amerikaan David Allen (wiki).
Ik liep er enkele jaren geleden tegen aan. Omdat ik actielijsten nodig heb om dingen gedaan te krijgen - ik vergeet teveel - was ik geïnteresseerd: Zou GTD nog iets kunnen toevoegen aan mijn to-do lijstjes ?
Het antwoord is duidelijk: ja. Het grote voordeel van GTD is dat het niet een registratiemiddel is, maar een wijze van werken. Het maakt GTD niet uit of je je zaken vastlegt op papier, in je iPhone, je mailprogramma, of waar dan ook. De GTD-lijst kan allerlei gedaanten aannemen, wat maar bij jou past.

De volledige GTD aanpak  staat in dit schema: 

GTD stelt voor dat je niets meer probeert te onthouden, maar alles vastlegt in je GTD-lijst. Het grote voordeel is dan dat je "je hoofd leeg maakt". Ik was eerst sceptisch over deze gedachte, maar ik was snel om: het werkt echt. Wanneer je goed je GTD-lijst bijhoudt verdwijnt dat zeurende stemmetje: Heb je wel aan alles gedacht...? en ga je vertrouwen op je lijst. Dagelijks raadpleeg je je lijst, en vult die aan met nieuwe acties en afspraken. Grotere activiteiten groepeer je in "projecten" waar je deelacties onder plaatst.

Een andere belangrijke gedachte is dat je een klus niet eindeloos vaak begint en weer weglegt. Alles dat je binnen 2 minuten kunt regelen handel je meteen af: een telefoontje, een eenvoudige email beantwoorden, een klusje in huis, iets opruimen. Alles wat meer tijd kost komt in je GTD-lijst.

Natuurlijk ben je er niet met vastlegging. Een derde belangrijke stap is de wekelijkse onderhoudsbeurt van je GTD-lijst. David Allen stelt voor dat je daar de tijd voor neemt, hij noemt 1 à 2 uur, b.v. op de vrijdagmiddag.  Je loopt langs al je projecten en kijkt of het in orde is. Je stelt de prioriteiten voor de komende week vast zodat je weet waar je dan aan gaat werken.

Voor de vastlegging gebruik ik Toodledo, een online gereedschap, dat ik dus ook op mijn mobieltje kan gebruiken.
Het heeft de voor mij juiste mogelijkheden om mijn acties te groeperen, namelijk op 3 niveaus. Ik onderscheid een aantal hoofdgebieden, bijvoorbeeld UVIT (werk), CDA, en St.Present. Daarbinnen kan ik vervolgens projecten plaatsen. Onder CDA plaats ik b.v. de volgende Midnight Politics. En daaronder vermeld ik de echte acties, b.v. spreker vragen, en PR regelen.
Toodledo heeft uitgebreide mogelijkheden voor bewaking, maar ik houd dat simpel. Ik vermeld start- en einddatum, maar gebruik die nauwelijks voor dagelijkse bewaking. Dat doe ik met de prioriteit. Standaard staat alles op prio 1 (laag). Bij de wekelijkse onderhoudsbeurt bepaal ik welke acties de volgende week moeten gebeuren, en die krijgen prio 3 (hoog). Door in Toodledo alle acties met prio 3 op te vragen krijg ik dus meteen te zien wat er z.s.m. af moet. Dat is dus mijn dagelijkse to-do lijst

Goede Week

Het Paasfeest is gevierd, de Goede Week is achter de rug. Zomaar een paar van die momenten waarvan je weet dat ze je dierbaar zullen worden, woorden die je niet meer zult vergeten:

Op dinsdagavond naar de Matthéüs Passion in de Dominicanenkerk in Zwolle. Het is dan al prachtig weer. Het dubbelkoor O Mensch bewein dein Sünde gross wordt vlak voor de pauze gezongen, één van mijn lievelingsnummers uit de Matthëüs. De fluiten spelen de sprankelende melodie, de koren zingen het majestueuze koraal, het jongenskoor er boven uit op de melodie van psalm 68.
Dan is er koffie, dat hoort er ook bij, en beleefd dringen we door de nauwe gangen van het klooster naar de koffietafels. In de binnentuin geeft de tuinman de bloemen water. Er staat een forse magnolia in volle bloei, wat een mooi gezicht. We mogen onze koffie in de tuin opdrinken, en weldra staan er tientallen bezoekers gezellig te kletsen.


Op donderdagavond kijk ik naar de opnames van The Passion in Gouda. Professioneel, en de liedjes zijn mooi. Syb en Do komen overtuigend over. Alles klopt, behalve bij mij, want ik krijg de goede golflengte niet te pakken. Een passiespel is een publiekstrekker, ook in 2011, en daar is voor gezorgd. Ik begrijp dat je dan in een festival-sfeer terecht komt waar het goed toeven is omdat je allemaal bij elkaar bent. Maar bij mij wil het maar niet landen...

In de zaterdag-Trouw schrijft Willem Jan Otten een intrigerend artikel over de koreaanse film Poetry. Zijn openingszin blijft meteen bij me haken: Er zijn talloze manieren om deel te nemen aan het ongemakkelijke ritueel dat Pasen heet. Dit jaar is het mogelijk om naar een film te gaan die Poetry heet.
Het gaat me nu even niet om de film - die ik overigens wel wil gaan kijken - maar om het ongemakkelijke ritueel. We vieren Pasen, maar wat gebeurt er dan dat aanleiding geeft voor een feest ? De marteldood van Jezus ? Zoiets vier je niet. Zijn opwekking uit de dood ? Natuurlijk draait het daar om, maar daar hadden de discipelen van Jezus geen notie van. Wij kennen de diepere betekenis van de gebeurtenissen, en wat voor een feest kun je daar van maken ! Maar als je "in het verhaal zit" en de gebeurtenissen probeert mee te beleven dan is het allemaal zo pijnlijk en verwarrend.

Op Paasmaandag wandelen we 's middags in het park bij kasteel de Cannenburg. Het is naast de deur, je fietst in een uurtje van Oene naar Vaassen. De beuken zijn de afgelopen dagen uitgelopen, het groen is nog heel licht, daarboven een strakblauwe hemel. Op het terras bestel ik een Hoegaarden en knijp het citroenschijfje stevig uit. Zalig, wat een goede week.

Jongeren en de Lijdenstijd

Gisteravond was de laatste vastenmaaltijd in de Lijdenstijd van 2011. We kwamen bijeen in het parochiehuis van de H.Martinus in Epe, en het was er volle bak. Zo'n uur eten met elkaar vliegt dan om, en we genieten van dit eenvoudige stukje oecumene.

Ik raakte in gesprek met K. en we kregen het over de betrokkenheid van mensen bij het kerkenwerk. Ik denk dat we in de kerk wat nuchterder moeten omspringen met het kwijnende bestaan van sommige kerkelijke activiteiten. De vormen waarin we ons geloof beleven zijn aan tijd en plaats gebonden, en soms kun je maar beter stoppen met een aanpak of een activiteit.

Wat ik een grote uitdaging vind, is het doorgeven van de traditie aan jongeren. Als jongeren vanuit hun geloof in beweging komen dan heb je iets belangrijks te pakken en is het zaak om de trend te wegen en er zo mogelijk bij aan te haken.

Dit is heel algemene praat, dus nu concreet. Het is me dit jaar opgevallen dat jongeren actief aan de slag gaan met de Lijdenstijd / Veertigdagentijd. Dat had ik zo nog niet eerder gezien. Het zijn weer de meiden die de trend inzetten, de vrouwen houden de kerk toch vaak aan de gang.
Een paar voorbeelden:

World Vision, Time to Turn, en de HGJB hebben een project Make a Difference in elkaar gezet. Jongeren hebben een actieboekje besteld. Het is de bedoeling om in de Lijdenstijd dagelijks een opdracht uit te voeren, zoals:

• Breng alle thuisgenoten ontbijt op bed
• Lees Filippenzen 4:4-5 en groet zoveel mogelijk mensen onderweg
• Ervaar één dag wat honger is: sla een maaltijd over
• Stuur de dominee een mail over zijn preek
• Lees Spreuken 12:10 en koop biologisch vlees

Dat is natuurlijk een prachtige mix: dienen, vasten, bijbellezen, zorg voor de Schepping.

Een ander voorbeeld: enkele meiden laten in de vastentijd alle hapjes staan, en eten tijdens de maaltijden geen vlees. Het is soms wel eens vervelend, maar je went er eigenlijk best snel aan, was hun reactie.

Zulke initiatieven ontdekken en helpen om ze verder te laten groeien, dat is goed bestede tijd. Wat  heeft het voor de jongeren betekend? Willen ze het delen met andere jongeren, en het als groep doen ? Het Make a Difference project leert jongeren diverse belangrijke dingen, en daar kun je op voortborduren.
De Lijdenstijd als bron van geloofsvernieuwing, daar zijn die weken toch voor bedoeld !

Voorjaarsretraite 2011

"Ga je nu al weer weg? Je bent er nog maar net....", zegt de gastenpater als ik zaterdagochtend afscheid neem. Inderdaad, een retraite van een paar dagen is zo voorbij.
Ik heb het goed gehad in Abdij Tongerlo. Het is lente, de zon schijnt uitbundig, en de pruimenbomen in de kloostertuin bloeien uitbundig. In de hoge abdijkerk is het  licht en stralend, en zoals altijd heel stil.

Mijn dag in het klooster begint om 6 uur 's ochtends met scheren en douchen, zodat ik om 6.45u fris in het koor van de abdijkerk ben voor het ochtendgebed. Dat duurt een uurtje, afhankelijk van de lengte van de psalmen van die dag. Ik probeer zoveel mogelijk mee te zingen en te buigen. Het laatste houdt me wakker, het eerste doordrenkt me met die oeroude psalmenteksten. Een vorm van bidden die ik me eigen probeer te maken door gewoon maar mee te doen en te blijven oefenen. Zo heb ik vroeger toch ook van alles geleerd ?

Na het ochtendgebed gaan de gasten ontbijten. In Tongerlo logeren de gasten niet in het Slot, zodat er zowel mannen als vrouwen welkom zijn. Tijdens de maaltijden hoeft er dus ook niet gezwegen te worden zoals dat het geval is bij de monniken in de refter. Die eten al luisterend naar de voorlezer hun boterhammetje, wij gasten hebben vaak gezellige tafelgesprekken.

In de ochtend neem ik op mijn kamer ruim de tijd voor de bijbellezing van die dag. Ik probeer in het klooster op allerlei manieren te luisteren: in de getijdendiensten, bij de persoonlijke lezing, of tijdens de gesprekken met de gastenpaters of de andere gasten. Want daar gaat het me om in het klooster: de tijd nemen om te luisteren, want Hij kan tot je spreken, op allerlei manieren.

Vaak ga ik 's ochtends ook studeren op het orgel in de abdijkerk. Daar geniet ik met volle teugen van. Het is een groot orgel met 4 klavieren waar je alle orgelliteratuur goed op spelen kunt. En of het nou zacht is of het volle werk, het klinkt fantastisch. Ik speel er veel Bach, mooiere muziek is er niet.

Om 11.30u is het tijd voor de Mis. We zitten dan niet in het koor maar gewoon in de kerk. Het is een sobere, stijlvolle viering, en bijna altijd zijn er naast de kloostergasten wel enkele dagjesmensen.
Aansluitend gebruiken we dan de warme maaltijd.

De middag gebruik ik voor de lichaamsbeweging. Ik maak een lange wandeling van enkele uren door de omgeving, er zijn legio wandelroutes rondom Tongerlo en Westerlo. Welbewust ga ik niet er ver op uit: ik ben nu even geen toerist. Al wandelend kan ik goed mediteren. Het is alsof het ritme van het lopen ruimte in het hoofd en het hart geeft.
De middag eindigt met het avondgebed, om 17.30u. Vaak zijn dan de nieuwe gasten gearriveerd die soms nog onwennig hun weg zoeken in de koorbanken en in de bundels met de teksten en liederen. De gastenpaters of de andere gasten helpen hen dan even.

Na het avondgebed is de broodmaaltijd, en daarna heb je de avond voor je. Er is geen achtuur-moment met koffie en journaal, en dat vind ik steeds weer onwennig. Wel is er een gasten-huiskamer waar je bij elkaar kunt komen en wat kunt drinken. Jazeker: ook een abdijbiertje, een Tongerlose tripel, niet te versmaden. Omdat het vastentijd is heb ik me deze keer bij vruchtensapjes gehouden, de gezelligheid lijdt daar niet onder.

Natuurlijk lees ik veel, met name 's avonds is daar ruim de tijd voor. Zo kom je weer eens vlot door een boek.
En ja: dan is een avond snel om, en vliegen de dagen voorbij. Bij een volgend retraiteverslag ga ik dieper in op sommige onderdelen van de retraite.

Zangles

H. heeft de vorige keer voorgesteld om wat te gaan doen aan zingen en begeleiden. Dus pak ik een liederenbundel van de stapel en vertrek naar pianoles.
H. kruipt achter de piano en we zoeken een lied uit. We gaan meteen los: beiden zingen we uit volle borst en H. haalt de mooiste tierelantijnen uit de toetsen.

Maar dan begint het echte werk: Hoe adem ik eigenlijk ? Dat is niet zo best, ik ben een typische borstademer, maar een goede zanger ademt met de buik, om precies te zijn: met het middenrif. H. laat zien hoe dat bij hem werkt: inderdaad gebeurt er weinig met zijn borstkas, terwijl de buik stevig uitzet en weer terugzakt. Volgens hem is het niet alleen goed voor je zang, maar voor je totale welzijn. Als je goed kunt buikademhalen kun je je ook goed mentaal ontspannen. Dat klinkt aardig filosofisch, maar een muziekles van H. is dan ook alomvattend.
Ik krijg een envoudige oefening mee: 5 minuten op de grond of op bed gaan liggen, rechterhand op je buik en linkerhand op je borst, en dan buikademhaling gaan doen. Ik heb het inmiddels gedaan, en ik merk dat ik het heel bewust moet doen, de borstademhaling is diep ingesleten.

Het lijkt me aardig om hierover een YouTube instructie te vinden. Dat blijkt nog niet zo heel eenvoudig, totdat je de goede Engelse term te pakken hebt. Dat blijkt diaphragmatic breathing te zijn. Nederlandstalige varianten met middenrifademhaling of buikademhaling leveren nauwelijks iets op. Deze harmonicaspeler weet het leuk uit te leggen, en ook deze fleurige yoga meneer weet het kort en bondig te vertellen. Tot slot is dit een mooie anatomische les.

Terug naar de zangles: De uitspraak. Daar valt ook het een en ander te doen. Zingen is wat anders dan spreken, zegt H. De woorden moeten naar voren, en we oefenen elke klinker apart. Dat valt nog niet mee, al die spieren rond de mond en de lippen zitten ook al weer aardig vast. Maar zoals vaker houdt H. het praktisch: zingen kun je bijna overal doen, en ik zit toch elke dag in de auto ? Ook nu is een dagelijkse portie van 5 minuten voldoende om verder te komen. Dat maakt een wereld van verschil na een jaar. En kijk: dat spreekt me wel aan, want ik heb wel iets met de aanpak van de dagelijkse kleine stappen.