Het Paasfeest is gevierd, de Goede Week is achter de rug. Zomaar een paar van die momenten waarvan je weet dat ze je dierbaar zullen worden, woorden die je niet meer zult vergeten:
Op dinsdagavond naar de Matthéüs Passion in de Dominicanenkerk in Zwolle. Het is dan al prachtig weer. Het dubbelkoor O Mensch bewein dein Sünde gross wordt vlak voor de pauze gezongen, één van mijn lievelingsnummers uit de Matthëüs. De fluiten spelen de sprankelende melodie, de koren zingen het majestueuze koraal, het jongenskoor er boven uit op de melodie van psalm 68.
Dan is er koffie, dat hoort er ook bij, en beleefd dringen we door de nauwe gangen van het klooster naar de koffietafels. In de binnentuin geeft de tuinman de bloemen water. Er staat een forse magnolia in volle bloei, wat een mooi gezicht. We mogen onze koffie in de tuin opdrinken, en weldra staan er tientallen bezoekers gezellig te kletsen.
Op donderdagavond kijk ik naar de opnames van The Passion in Gouda. Professioneel, en de liedjes zijn mooi. Syb en Do komen overtuigend over. Alles klopt, behalve bij mij, want ik krijg de goede golflengte niet te pakken. Een passiespel is een publiekstrekker, ook in 2011, en daar is voor gezorgd. Ik begrijp dat je dan in een festival-sfeer terecht komt waar het goed toeven is omdat je allemaal bij elkaar bent. Maar bij mij wil het maar niet landen...
In de zaterdag-Trouw schrijft Willem Jan Otten een intrigerend artikel over de koreaanse film Poetry. Zijn openingszin blijft meteen bij me haken: Er zijn talloze manieren om deel te nemen aan het ongemakkelijke ritueel dat Pasen heet. Dit jaar is het mogelijk om naar een film te gaan die Poetry heet.
Het gaat me nu even niet om de film - die ik overigens wel wil gaan kijken - maar om het ongemakkelijke ritueel. We vieren Pasen, maar wat gebeurt er dan dat aanleiding geeft voor een feest ? De marteldood van Jezus ? Zoiets vier je niet. Zijn opwekking uit de dood ? Natuurlijk draait het daar om, maar daar hadden de discipelen van Jezus geen notie van. Wij kennen de diepere betekenis van de gebeurtenissen, en wat voor een feest kun je daar van maken ! Maar als je "in het verhaal zit" en de gebeurtenissen probeert mee te beleven dan is het allemaal zo pijnlijk en verwarrend.
Op Paasmaandag wandelen we 's middags in het park bij kasteel de Cannenburg. Het is naast de deur, je fietst in een uurtje van Oene naar Vaassen. De beuken zijn de afgelopen dagen uitgelopen, het groen is nog heel licht, daarboven een strakblauwe hemel. Op het terras bestel ik een Hoegaarden en knijp het citroenschijfje stevig uit. Zalig, wat een goede week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten