Juliette Binoche en de Britse opera-bariton William Shimell spelen de naamloze zij en de Britse schrijver James Miller.
Ze ontmoeten elkaar in Toscane, waar Miller een lezing geeft over zijn boek Certified Copy. Daarin beargumenteert hij dat originaliteit niet bestaat: elke kopie heeft een eigen originaliteit, en zelfs het origineel is een kopie van zichtbare of onzichtbare beelden. Zij is er ook, wil graag gesigneerde exemplaren van zijn boek, maar moet eerder weg omdat haar zoontje niet langer wil blijven. Ze laat haar telefoonnummer achter.
Miller en zij ontmoeten elkaar weer in haar antiquariaat. Ze gaan autorijden. Er is meteen een bepaalde vertrouwelijkheid tussen de twee. Ze voeren een lang, soms filosofisch getint gesprek. Zij rijdt naar een stadje en ze bezoeken een museum. Daar wordt ze gebeld door haar zoon. Ze valt uit tegen Miller, omdat hij partij kiest voor de jongen.
In een café gaan ze koffiedrinken. Daar wordt Miller gebeld. Zij wordt aangesproken door de cafébazin die haar complimenteert omdat ze een goede echtgenoot heeft.
Hier maakt de film een wending. Zij vertelt de vrouw dat haar man er nooit is en dat ze geen goed contact met hem heeft: hij gaat helemaal op in zijn werk. De cafébazin geeft haar levenswijsheid over een goed huwelijk aan haar door. Als kijker ben je even in de war: Speelt zij nu een spel, of zijn Miller en zij echt getrouwd ? Miller komt terug en het tweetal wandelt verder. Op de markt schiet zij een echtpaar aan om hen naar hun mening te vragen over een beeldhouwwerk. De man ziet hoe Miller met haar omgaat en neemt hem apart. Nu krijgt hij ongevraagd advies hoe zijn vrouw voor zich te winnen. Miller is er niet van gediend.
Ze gaan eten. Dat wordt een grote teleurstelling. Miller keurt de wijn af, wordt bozer en bozer over de bediening en over van alles en nog wat, en de twee krijgen slaande ruzie. Miller loopt naar buiten.
Opnieuw krijgt de film een wending: Miller en zij lopen verder en komen bij het hotel waar ze de huwelijksnacht hebben doorgebracht. Zij herinnert zich alles, het brengt haar in een romantische stemming. Op de kamer waar ze overnacht hebben, probeert ze hem voor het laatst voor zich te winnen: blijf bij me ! Maar hij herhaalt zijn opmerking van de ochtend: mijn trein vertrekt om negen uur vanavond.
Tot zover de plot van het de film. In de dialogen zitten veel prachtige opmerkingen over kunst, over (echt) kijken, over de idealen en de hoop van het leven en het verdorren daarvan.
Er zitten prachtige scenes in de film. Bijvoorbeeld het moment waarop zij in het restaurant naar het toilet gaat en voor de spiegel haar lippen stift en oorbellen in doet, vol verwachting glimlachend.
Een tweede scene die ik schitterend vind, is het tevoorschijn komen van een stokoud echtpaar. Ze verlaten een kerk, zij komt hen achterna. Het oude echtpaar loopt de camera als het ware in, en je ziet steeds beter hun eenheid-in-ouderdom.
Het is genieten van het spel van de beide hoofdrolspelers. Juliette Binoche weet op onnavolgbare wijze jeugdige speelsheid en rijpe vrouwelijkheid te combineren. William Shimell straalt afstandelijkheid en koelheid uit, maar ook autoriteit. Je wordt nieuwsgierig: wat gaat er met hen gebeuren: vuur en water, gaat het samen of blijven het gescheiden werelden ?
In het begin van de film is het niet duidelijk wat hun relatie precies is, wel dat er iets vonkt bij haar. Het gesprek blijft nog wat algemeen: zij stelt vragen en probeert hem te begrijpen of voert tegenargumenten aan wanneer ze met hem van mening verschilt.
Ik zie drie delen in de film. Na de koffie in het café wordt de toon persoonlijker. De twee lijken getrouwd te zijn. Ze maken ruzie, over het zoontje, over het verleden, over wat er mis is gegaan.
In het laatste deel, bij het hotel waar ze hun huwelijksnacht doorbrachten, overheerst bij haar de romantische herinnering. Maar bij hem lijkt de liefde doodgegaan.
Kenden ze elkaar, waren het echtelieden, of was het een spel, een kopie ?
