Ik heb eerder geschreven over lokale duurzame energieproductie in de blogs over het zonnepark. In Zonnepark-2 heb ik de hoofdlijnen van het plan voor een lokaal zonnepark gepresenteerd.
Na een paar maanden zomerreces ga ik de draad weer oppakken. Inmiddels is wel duidelijk dat de techniek geen probleem is. Zonnepanelen functioneren stabiel en er wordt volop geïnnoveerd. De vraag is dan ook niet òf je instapt, maar veel meer wanneer je dat doet. Als privé-persoon heb ik in de afgelopen zomer meegedaan met de subsidie-aanvraag voor zonnepanelen. Begin juli kon daar op ingetekend worden. De belangstelling was zo massaal dat de website dagenlang onbereikbaar was. Desondanks heb ik wel een subsidie in de wacht gesleept en in dit najaar ga ik de zonnepanelen bestellen en op het dak van de schuur plaatsen.
Economisch wordt het steeds aantrekkelijker om je spaarcenten te investeren in zonnestroom. De prijs van zonnepanelen is het afgelopen jaar met tientallen procenten gedaald. Kwade geruchten doen de ronde dat China beneden kostprijs exporteert en dat de Europese markt beschermd moet worden.
De terugverdientijd van een investering in zonnepanelen zakt daardoor steeds verder richting tien jaar en dat begint veel mensen natuurlijk aan te spreken.
De voornaamste reden om een gemeenschappelijk initiatief te starten is het mobiliseren van zoveel mogelijk betrokkenheid van zoveel mogelijk mensen in een buurt, wijk, dorp, of gemeente. Niet iedereen heeft een geschikt dak voor zonnepanelen, terwijl de bereidheid om mee te doen misschien groot is. Een gemeenschappelijk initiatief biedt daarvoor de mogelijkheid.
Ik heb innmiddels vastgesteld dat er twee grote obstakels overblijven.
Het eerste is een klassieker: tijd. Voor een gemeenschappelijk initiatief, bijvoorbeeld een DE-coöperatie, zijn aanjagers nodig die de tijd hebben om het regelwerk ter hand te nemen: er moet een bedrijfsplan met een goede financiële paragraaf komen, er moet een geschikte rechtsvorm worden bepaald, er moet een marketingplan worden geschreven en daarna uitgevoerd, en als de belangstelling voldoende is moet de techniek worden ingeregeld en daarna onderhouden. Dat is veul wark.
Het tweede is de politieke onwil van de landelijke overheid om decentrale en duurzame energieproductie te stimuleren.
Voor één huishouden, met één electriciteitsaansluiting, is er niets aan de hand. Wanneer je met zonnepanelen zelf energie opwekt, mag je een overschot (bijvoorbeeld op een zonnige zomerdag) terugleveren aan het net. Dit wordt dan weggestreept tegen je afname van het net. Dit heet salderen achter de meter. Financieel betekent dit dat je voor de geleverde stroom hetzelfde terugbetaalt krijgt als wat je voor afgenomen stroom betaalt, momenteel ruim 20 eurocent per kWh.
So far, so good. De situatie wordt anders wanneer je de stroom niet achter je eigen meter opwekt, maar voor de meter, elders dus. Dat is bijvoorbeeld het geval wanneer je als appartementbewoners gezamenlijk zonnepanelen op het dak van de appartementenflat plaatst en met een Vereniging van Eigenaren de opbrengsten deelt. Een ander voorbeeld is een gezamenlijk zonnepark. Wanneer de stroom niet achter maar voor je eigen meter teruggeleverd wordt, geldt de verrekening zoals hierboven beschreven niet. In plaats daarvan krijg je een veel lager tarief, en daarmee is de terugverdientijd veel hoger. Geen aantrekkelijke investering dus. Lees hier een toelichting op het salderen en zelflevering.
Aan de regering is begin dit jaar gevraagd om lokale energiecoöperaties te ondersteunen. Een antwoord is er nog niet.
Gelukkig gaat de ontwikkeling van lokale en duurzame energieproductie door. Er zijn inmiddels partijen die hierin ondersteunen. ZonopNederland ondersteunt lokale initiatieven. Ik ga binnenkort eens met ze kennismaken.
Energie Dongen heeft de verening VEC (verenigde Energie Coöperaties) opgericht. Dit is bedoeld om lokale coöperaties te bundelen om zodoende beter een vuist te kunnen maken naar de politiek en naar de energieleveranciers en netbeheerders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten