Vrolijke Bach

Waarom is het toch zo heerlijk om Bach te spelen ? De vrolijkheid spat er soms vanaf. Vorig jaar heb ik de Gigue in G (band 9) ingestudeerd. Dat kost me maar zo enkele maanden, want mijn tempo ligt niet hoog meer. Bovendien krijgt de piano meestal voorrang. Maar goed: dit stuk in te studeren was een al lang bestaande wens van me.

Het is voor mij exemplarisch voor de vrolijke en de geniale Bach. Hoe krijg je zoveel levenslust binnen zulke strenge regels voor de vorm ? Een Gigue is een snelle barokdans in een ternaire maat, hier 12/8. Het begint in de linkerhand, dan volgt de rechterhand, en uiteindelijk komt de pedaalpartij erbij die met de voeten gespeeld wordt. Alle melodische lijnen dansen dan door elkaar heen, en je moet haast oppassen dat je voeten niet in de knoop raken !

Er volgen verbindende passages met mooie echo-effecten op de manualen, en opnieuw wordt het thema uitbundig in alle liggingen gespeeld. Dat lijkt zo maar door te kunnen gaan, en dan is er toch onverwacht het slotakkoord.
In de bijgevoegde YouTube is dat mooi te horen en te zien. Het is in de Our Lady of the Angels in Los Angeles opgenomen, een voor mij onbekende kerk. Zowel het handen- als het voetenwerk is mooi te volgen, en de muziek is natuurlijk absolutely fabulous.