Film: The Hobbit (2012)

Naar vaste gewoonte gaan mijn broer en ik tussen Kerst en Oud en Nieuw een avond naar de film. Dat is begonnen met deel 1 van Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring, in 2001. Gingen we toen met zijn tweeën, nu waren we met zijn zestienen naar Zwolle gekomen voor de opvolger van de succesvolle LOTR-trilogie: The Hobbit: An unexpectd journey. Ik was heel benieuwd. De rottentomatoes score staat op 8.1 voor de bezoekers en 6.5 voor de recensenten. IMDb noteert een  bezoekersscore van 8.4, dicht bij die van rottentomatoes dus.

Bilbo Baggins en de dwergen op reis

Wat mij erg benieuwde was de verhaallijn van de film: hoe slaagt Peter Jackson er in om het vrij eenvoudige en overzichtelijke kinderboek om te werken tot maar liefst drie films, wordt dat niet langdradig ?
Wat mij betreft is deel 1 een succes, en wel hier om:
Rust en actie: de eerste hoofdstukken van de Hobbit zijn verfilmd. Dat geeft voldoende tijd en ruimte om bijvoorbeeld Bilbo's vertrek rustig neer te zetten. De plotselinge verschijning van Gandalf en het eropvolgende bezoek van de dertien dwergen zijn uitgebreid verfilmd. Het is een humoristisch verhaal waarin Bilbo alle controle op zijn georganiseerde leventje verliest: de dwergen doen alsof ze thuis zijn en plunderen zijn provisiekast.
Ook in het vervolg van de film zijn er van die rustmomenten, en daardoor krijgt de film een aangenaam tempo. De vertragingen leiden niet tot saaiheid. Steeds weer zijn er uitgebreide actiescenes weaarbij je op het puntje van je stoel zit: bijvoorbeeld bij de drie trollen, of bij de achtervolging in de ork-grot. De afwisseling van actie en rust vind ik prettig.
Humor en ernst: Vergeleken met LOTR is er veel meer humor in The Hobbit. De dwergen staan garant voor allerlei grappen en grollen, de tovenaar Radagast is een echte charmeur, en zelfs Gollum laat je in de lach schieten.
Dat past goed bij Tolkien's intentie: The Hobbit  is een kinderboek. De dramatiek van Lord of the Rings is veel minder aanwezig in The Hobbit. Dat zal wellicht ook de zwakke kant van deze trilogie gaan worden. LOTR was een indringend epos over goed en kwaad. The Hobbit is vriendelijker en onschuldiger.
Peter Jackson weet dit goed te compenseren. Op allerlei momenten worden gebeurtenissen ingebouwd die vooruitwijzen naar LOTR: het kwaad dat het bos van Radagast meer en meer in bezit neemt, de verschijning van de necromancer, de vondst van de Morgul dolk, en de sussende verklaringen van Saruman. Daarmee gaat Jackson ver buiten de verhaallijn van The Hobbit, maar het voegt wel de portie dramatiek toe die het verhaal steviger maakt.
Visuals. Er zijn natuurlijk weer oogstrelende scenes. De landschappen zijn fantastisch, en dat geldt voor zowel de buitenscenes in de Nieuw-Zeelandse bergen als ook voor de digitale scenes in de grotten. Het is allemaal met liefdevol vakmanschap verfilmd, gewoon prachtig.