Premier Rutte

Is het gezag van premier Rutte nu wel of niet aangetast door de inmiddels beroemde opmerking "doe eens normaal man" van Geert Wilders ?

Ik was met stomheid geslagen toen ik de woordenwisseling zag en hoorde. Hoe is het mogelijk dat Rutte dit over zijn kant laat gaan ? Wat mij betreft dus: Ja, Rutte had meer premier moeten zijn en zich niet moeten verlagen tot dit puberale gebekvecht. Je bent premier van dit land of je bent het niet, en er hoort een houding en gedrag bij die autoriteit uitstralen.

In nrc.nl schrijft Steven de Jong een uitstekende blog over het voorval: Hoe de mantra van de tolerantie het debat smoort. Haarfijn maakt hij duidelijk dat het bij tolerantie niet gaat om het respect opbrengen voor de mening van een ander, zoals vaak gesuggereerd wordt, maar om het respecteren van het recht van de ander om er een opinie op na te houden die ik niet deel of verwerpelijk vind. Dat is de klassieke betekenis van tolerantie, met de bedoeling dat er ruimte gecreëerd wordt voor het debat en het uitwisselen van de argumenten, aldus Steven de Jong.

Is het daarom dat de Algemene Beschouwingen zo saai zijn geweest ? De meeste politici proberen hun punt te scoren, maar ik heb niet de indruk dat er veel naar elkaar geluisterd wordt. Een echt debat is er nauwelijks gevoerd. Ik weet dus wel dat er zwaar weer op komst is en de broeksriem moet worden aangehaald. Maar waar is de politicus die in deze storm-op-komst een koers uitzet die overtuigt en enthousiasmeert ?

Debat over besnijdenis

Hieronder een reactie mijnerzijds op een artikel in Trouw: 

 

Artsen van de KNMG bepleiten een gevaarlijk standpunt

In de Trouw van 14 september schrijven leden van de artsenfederatie KNMG dat het tijd wordt om de besnijdenis van jongens de wereld uit te helpen. Hun ambitie is groot: de artsen willen niet alleen maar een vrijblijvend debat, maar een daadwerkelijke verandering van opinie. Deze moet leiden tot het verdwijnen van dit ritueel. Velen hebben daar hun verantwoordelijkheid te nemen: artsen, verzekeringsmaatschappijen, ouders, politici, aldus de artsen.

Naar mijn oordeel is deze stellingname gevaarlijk voor de Nederlandse samenleving. Ze ondermijnt de verdraagzaamheid tussen de verschillende bevolkingsgroepen en dwingt minderheden om zich aan te passen aan normen en waarden van de dominante cultuur van dit moment.

Nu kan het nodig zijn om gemeenschappelijke normen af te spreken. Zo zijn we met elkaar van mening dat pedofilie afkeurenswaardig is, evenals vrouwenbesnijdenis. Wanneer pleiten we voor veelkleurigheid en wanneer moeten de neuzen dezelfde kant op?

Inzake jongensbesnijdenis pleiten de artsen van de KNMG voor het laatste. De KNMG heeft er in 2010 een uitgebreid Engelstalig rapport over geschreven. Dat de artsen van de KNMG juist op dit moment, enkele maanden na het debat over het rituele slachten, dit onderwerp aansnijden, is op zijn zachtst gezegd onhandig.

Hoe deugdelijk zijn de argumenten van de artsen van de KNMG ? Het zijn er twee: Besnijden van jongens is gevaarlijk en het is een inbreuk op kinderrechten.

Wat betreft het eerste: Een korte speurtocht van een geïnteresseerde leek maakt onmiddellijk duidelijk dat er een fel medisch debat gevoerd wordt over de voor- en nadelen. Dat gebeurt met name in de Angelsaksische landen. In de meeste gevallen wijzen de artsenorganisaties er het routinematig toepassen van jongensbesnijdenis af. Dit is o.a. het geval in Amerika, waar veel jongens om culturele (en niet om godsdienstige) redenen worden besneden. Er wordt voor gepleit om de ouders zorgvuldig te informeren over de voor- en nadelen. Geen enkele artsenorganisatie bepleit een verbod op religieus gemotiveerde jongensbesnijdenis.

Al met al lijkt het erop dat “de wereldwijde omslag in denken” waar melding van gemaakt wordt zich vooral voordoet in de Angelsaksische landen. En daar hebben de meeste artsenorganisaties een voorzichtiger en genuanceerdere opinie dan de artsen van de KNMG.

Dan het tweede argument: jongensbesnijdenis is een inbreuk op de mensenrechten. Deze mening wordt niet ondersteund door jurisprudentie in de rechtspraak. In Nederland heeft geen enkele rechter deze interpretatie toegepast.

In de internationale wetgeving is het ook niet terug te vinden. In de UN Convention on the Rights of the Child in artikel 24 lid 3 staat bijvoorbeeld: States Parties shall take all effective and appropriate measures with a view to abolishing traditional practices prejudicial to the health of children. Dit artikel is vooral bedoeld voor het bestrijden van vrouwenbesnijdenis, en niet voor het verbieden van jongensbesnijdenis. Zou het artikel wel in die zin worden geïnterpreteerd dan is het vervolgens de vraag of er sprake is van de kwalificatie prejudicial to the health.

Kortom: er is geen werkelijk bestaande wereldwijde rechtspraktijk die het tweede standpunt ondersteunt.

Het standpunt van de artsen van de KNMG heeft dus een zwakke onderbouwing. Hun kwalificatie “medisch zinloos” getuigt van een tunnelvisie waarbij geen rekening gehouden wordt met andere gezichtspunten dan de medische. Er zijn dan ook geen sterke argumenten om in te stemmen met de zienswijze van de artsen.

Er is daarentegen wel een goede reden om hun standpunt af te wijzen: Het heeft namelijk grote gevolgen voor de leefruimte van minderheden in Nederland, in dit geval voor Joden en Moslems. Wanneer het voorgestelde programma werkelijkheid zou worden, is er voor hen geen mogelijkheid meer om dit godsdienstige ritueel uit te voeren. Er is dan voor hen geen plek meer in de Nederlandse samenleving. Daarmee bevorderen de artsen van de KNMG het klimaat van verharding en het opkomen voor eigen gelijk ten koste van een ander.

Nederland is bekend vanwege zijn ruimte voor minderheden en andersdenkenden. We hebben een zeker talent voor het omgaan met verschillen tussen de gemeenschappen in de samenleving. Het standpunt van de artsen van de KNMG draagt actief bij aan het ten grave dragen van deze vaardigheid. Het bevordert een ander, harder klimaat.

De artsen van de KNMG hebben hierover nagedacht en pleiten voor de weg van de geleidelijkheid. Dat is goed bedoeld, maar dom toegepast. Het aanzwengelen van deze discussie op dit moment – vlak na het debat in de Tweede kamer over het verbod op ritueel slachten – leidt vanzelfsprekend tot felle en emotionele reacties. Het tegenovergestelde van wat de KNMG beoogt, wordt in gang gezet.

Bidden in de abdij

Deze najaarsretraite was een bijzondere: br. Gabriël ontving zijn priesterwijding op zaterdag 10 september. Dat mag bijzonder genoemd worden: een jongeman die de radicale levensinvulling van het priesterschap kiest. Het werd een prachtige dag. De zon scheen uitbundig, en na afloop van de dienst was er een gezellige receptie op het gazon op het binnenplein.

Receptie op het gazon na de priesterwijding

Als ik vertel dat ik een paar dagen ga logeren in de abdij, krijg ik nog wel eens de reactie: "Lekker tot jezelf komen zeker !". Dat is inderdaad het geval, maar op een andere wijze dan de meesten zullen denken. Ik ga niet allereerst  naar het klooster voor mijn eigen welzijn, ik ga er naar toe om tot God te bidden. En daardoor kom ik ook nog beter tot mezelf, heb ik ontdekt.
Nu is het wel nodig om toe te lichten wat ik bedoel met bidden tot God. Veel mensen zullen dan denken aan iemand die stil in een hoekje zit, met de ogen dicht, en de handen gevouwen. Zo kan het, maar bidden is veel  meer. Bidden is je leven delen met God, de goede momenten, en de kwade.

Bidden lijkt veel op liefhebben, maar er is een belangrijk verschil. Mijn lief kan ik zien, horen, voelen, op alle manieren waarnemen.De communicatie ligt meer aan mijn buitenkant, dicht tegen de huid.
Maar God is verborgen, we kunnen Hem niet rechtstreeks zien of horen. Geen communicatie dus ? Wel, maar op een bijzondere manier, namelijk via de bijbel. God spreekt  als de bijbel (voor)gelezen wordt. Inderdaad, dat moet je willen geloven, het laat zich absoluut niet bewijzen. Het  een prachtige en oerchristelijke benadering , en totaal anders dan de gedachte dat God niet bestaat en bidden een vorm van buikspreken is, een echo van eigen behoeften.

Als ik zijn stem wil horen is stilte nodig, stilte diep van binnen, en het klooster helpt daarbij. Daardoor kan ik beter luisteren. Voor alle duidelijkheid: ik hoor geen magische stem, dat is me nog nooit overkomen. Voor mij "werkt het" bijvoorbeeld op de volgende manieren, en voor iedereen kan dat weer anders zijn:

• Het koorgebed. Tijdens het ochtend- en avondgebed zitten de paters en de gasten in het koorgedeelte van de abdijkerk en zingen er de psalmen. Eindeloos, elke dag weer opnieuw, tweemaal. Ik zing mee, en buig mee aan het eind van elke psalm. De teksten komen bij me binnen: blijdschap, angst, woede, wraak, vergeving. Het gaat over nu, over mij, en soms word ik geraakt door zo'n tekst. Het dagelijkse koorgebed is oeroud en rotsvast, een veilige moment voor een klein menske
• Muziek. 's Ochtends na het ontbijt ga ik een paar uur op het orgel in de abdijkerk studeren. Een prachtig instrument, waarop je zo zacht en ijl kunt spelen dat de klanken bijna verdwijnen in de gewelven, maar dat ook een "vol werk" heeft waar je kippenvel van krijgt. Muziek maken in die abdijkerk is door en door religieus voor mij, het is bidden in klanken.
• Wandelen. 's Middags wandel ik een paar uur. Dan wordt bidden heel spontaan en direct: al mijmerend kan er van alles in me opkomen en het is dan haast "wandelen met God", alsof een dierbare persoon meewandelt en luistert. Wandelen en bidden gaan bij mij goed samen.

Airborne 2011

Nee, Airborne2011 is geen nieuwe shooter, maar een eendaagse wandeltocht bij Oosterbeek. De grootste eendaagse ter wereld overigens, met dit jaar bijna 35.000 deelnemers.
De wandeltocht gaat langs de lokaties waar in september 1944 hevig gevochten is in de Slag om Arnhem.  De Engelse generaal Browning zei bij de planning van de aanval tegen veldmaarschalk Montgomery:  "But, Sir, I think we might be going a bridge too far". 

Wandelvoeten

De Waterbazen hebben een stevige familietraditie van deelname aan deze wandeltocht. Als middelbare scholier ben ik er mee begonnen, met broers en zussen en vervolgens vrienden en vriendinnen, een elk jaar wisselende grote groep.
Tradities kunnen ook in de versukkeling geraken, en dat is voor onze deelname aan de Airborne wandeltocht gebeurd: de laatste 20 jaren heb ik op de eerste zaterdag in september van alles gedaan - denk ik - behalve wandelen bij Oosterbeek.
En plotseling is er dan, zonder nog te aarzelen,  het plan: We gaan meedoen met Airborne2011 !
E. en ik besluiten om de 25 kilometer te gaan lopen, zonder verdere voorbereiding. Moet lukken, ging vroeger ook altijd prima. Ik ga voor de 14e of 15e keer, E. voor het eerst.

Op zaterdagochtend vertrekken we welgemoed en met de knapzak vol broodjes en waterflesjes. We hebben een uur marge genomen, maar dat blijkt te optimistisch. Dat krijg je als je de stand van zaken niet meer paraat hebt. Al die mensen willen hun auto kwijt naast de start, en dat geeft filevorming op die smalle weggetjes. Ruim een uur zitten we even voorbij Papendal op de Amsterdamseweg naar de bumper voor ons te kijken. Daar houdt waterbaas helemaal niet van....
Uiteindelijk arriveren we in sportpark Hartenstein, precies op tijd voor de officiële opening. De Last Post wordt geblazen en bij de minuut stilte houden  duizenden mensen hun mond, indrukwekkend. We krijgen een analoge knip in onze e-tickets, en dan kunnen we beginnen. Ai, ik voel meteen al een verzuring in de rechter kuit, een restantje spierpijn van het zwemmen van de afgelopen week. Als dat maar goed gaat. Ook is het bij de start tjokvol en het eerste uur kun je eigenlijk alleen maar in braderietempo vooruit. Geeft niet, het is schitterend weer, en de percussieband uit Bennekom tovert de meest betoverende en opzwepende ritmes uit de trommels. Daar blijven we mooi een tijdje in de buurt lopen.
Als de 10 km wandelaars zijn afgezwaaid wordt het ruimer en kunnen we onze lange benen stevig uitslaan. Het lopen gaat prima en we halen een hoog tempo. Overal zijn kraampjes met koffie en thee, broodjes, en warme snacks. Bij sommige huizen is een tuinslang uitgerold naar de weg waar we onze waterflesjes kunnen bijvullen.

Wachten op het startsignaal

E. en ik nemen nauwelijks pauze: het loopt veel prettiger als je in een bepaalde cadans blijft. Het laatste uur komen de routes van de 10 en de 15km. wandelaars weer samen met onze route. Het wordt dan natuurlijk weer drukker. We komen nu langs de Duno, waar je een prachtig uitzicht hebt over de Rijn en de Betuwe. Veel mensen nemen hier nog een pauze. Er zijn veel kraampjes, en weer een  eerstehulppost van IZA. Het lijkt al met al de finish wel, maar we moeten nog wel een uurtje.
Teruggekomen in Oosterbeek merk ik toch een paar verschillen met "vroeger": er zijn geen fanfarekorpsen mee, dat is jammer, want dat loopt zo lekker ! Ook is de ontvangst van de wandelaars minder feestelijk dan ik me herinner: de mensen stonden toch rijen dik langs de weg, met bloemen voor de vermoeide wandelaars ? Er zijn wel veel mensen, maar die doen hun eigen ding, op de terrasjes en bij de muziekbandjes die op een paar plaatsen bezig zijn.
E. en ik klokken af op 4u53, een geweldige tijd vinden we. In sportpark Hartenstein is het gelukkig wel een gezellige mix van wandelaars en publiek. We halen onze speldjes op, verorberen een broodje gehakt, en sjacheren met een verkoper van Airborne-gadgets over de prijs van twee T-shirts. Prima allemaal, een welbestede dag. Volgend jaar de groep maar weer eens uitbreiden ?