Ik heb er een aantal gezien: Shrek, Finding Nemo, Up!, Ice Age, Despicable me, Toy Stories 2 en 3. Dat doen we dan vaak gezellig met zijn allen, thuis of in de bioscoop. En nu weet ik het zeker: ik heb niks met animatiefilms.
Twee weken geleden ging de knop definitief bij mij om. Bij het kijken van Toy Story 2 zaten G. en K. te schaterlachen terwijl ik het idee had naar een ADHD-versie van een Donald Duck film te kijken. Die knallende kleuren, een kleurboek is er niks bij, die over elkaar heen tuimelende scenes die maar een paar tienden van seconden duren, kan het ff normaal alsjeblieft ?
De jongens zeggen dat ik me geen zorgen hoef te maken, het is de leeftijd volgens hun. Daar zal ik nog eens over nadenken. Kan ik inderdaad deze stijl niet meer oppakken ? Waarom kijk ik dan wel met veel lol met hen naar actiefilms en epic movies ?
Vorige week The King's speech gezien. Wat een klasse, die vier Oscars kan ik begrijpen. Juist deze film vind ik zo contrasteren met animatiefilms. Een verhaallijn die rustig wordt opgebouwd: weinig actie, veel dialoog. Geen smiley-emoties, maar allerlei schakeringen, woede kan zich op tientallen manieren uiten, verwachting, angst, en blijdschap net zo. Door de vele binnenscenes is er ook rust in de beelden en de kleuren. Een perfect voorbeeld van een "slow" film.
Nog iets dat me intrigeert: de animatiefilms doen het goed bij de filmcritici van Christianity Today, een Amerikaans opinieblad. Elk jaar publiceren ze de Most redeeming movies en in 2010 zijn de animatiefilms goed vertegenwoordigd. Met name de hoge kwaliteit van "the storytelling" wordt geprezen in dat type film.
Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. In de wereld van de animatiefilms is al het denkbare ook uit te beelden en dat geeft ongekende mogelijkheden voor het verhaal. Daar zit ook iets van mijn misprijzen: met onbeperkte visuele en geluidsmogelijkheden ga je ook over een grens die me dierbaar is: het echte leven is beperkt, begrensd, en daar kun je maar beter rekening mee houden.
De jongens identificeren zich veel gemakkelijker dan ik met Andy, Shrek, of Nemo. Kan dat iets te maken hebben met hun veel grotere vertrouwdheid met computergames? Veel jongeren investeren er uren en uren in.
Ik ben gaan zoeken of daar veel over geschreven is. Dat blijkt het geval te zijn, en het variëert van luchtige blogartikelen tot degelijk psychologisch onderzoek. In deze blog wordt nagedacht over de interactie tussen de gamer en de game characters. Ik las er voor het eerst de term "emotional AI" en dat kan mijn startpunt zijn voor verdieping.
Boeiend, ook wel creepy. Wanneer de wisselwerking tussen echte mensen en virtual characters zo "menselijk" wordt, in welke wereld komen we dan terecht.....?
Twee weken geleden ging de knop definitief bij mij om. Bij het kijken van Toy Story 2 zaten G. en K. te schaterlachen terwijl ik het idee had naar een ADHD-versie van een Donald Duck film te kijken. Die knallende kleuren, een kleurboek is er niks bij, die over elkaar heen tuimelende scenes die maar een paar tienden van seconden duren, kan het ff normaal alsjeblieft ?
De jongens zeggen dat ik me geen zorgen hoef te maken, het is de leeftijd volgens hun. Daar zal ik nog eens over nadenken. Kan ik inderdaad deze stijl niet meer oppakken ? Waarom kijk ik dan wel met veel lol met hen naar actiefilms en epic movies ?
Vorige week The King's speech gezien. Wat een klasse, die vier Oscars kan ik begrijpen. Juist deze film vind ik zo contrasteren met animatiefilms. Een verhaallijn die rustig wordt opgebouwd: weinig actie, veel dialoog. Geen smiley-emoties, maar allerlei schakeringen, woede kan zich op tientallen manieren uiten, verwachting, angst, en blijdschap net zo. Door de vele binnenscenes is er ook rust in de beelden en de kleuren. Een perfect voorbeeld van een "slow" film.
Nog iets dat me intrigeert: de animatiefilms doen het goed bij de filmcritici van Christianity Today, een Amerikaans opinieblad. Elk jaar publiceren ze de Most redeeming movies en in 2010 zijn de animatiefilms goed vertegenwoordigd. Met name de hoge kwaliteit van "the storytelling" wordt geprezen in dat type film.
Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. In de wereld van de animatiefilms is al het denkbare ook uit te beelden en dat geeft ongekende mogelijkheden voor het verhaal. Daar zit ook iets van mijn misprijzen: met onbeperkte visuele en geluidsmogelijkheden ga je ook over een grens die me dierbaar is: het echte leven is beperkt, begrensd, en daar kun je maar beter rekening mee houden.
De jongens identificeren zich veel gemakkelijker dan ik met Andy, Shrek, of Nemo. Kan dat iets te maken hebben met hun veel grotere vertrouwdheid met computergames? Veel jongeren investeren er uren en uren in.
Ik ben gaan zoeken of daar veel over geschreven is. Dat blijkt het geval te zijn, en het variëert van luchtige blogartikelen tot degelijk psychologisch onderzoek. In deze blog wordt nagedacht over de interactie tussen de gamer en de game characters. Ik las er voor het eerst de term "emotional AI" en dat kan mijn startpunt zijn voor verdieping.
Boeiend, ook wel creepy. Wanneer de wisselwerking tussen echte mensen en virtual characters zo "menselijk" wordt, in welke wereld komen we dan terecht.....?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten