Een Star Wars tv-serie: is dat een goed idee ? Ga naar The Mandalorian kijken en vorm je een oordeel.
Eerst maar over het hoe en waarom van deze serie met binnenkort drie seizoenen. George Lucas was al in 2009 begonnen met het ontwikkelen van een Star Wars tv-serie. De kosten werden te hoog en Lucas verkocht de tv-serie in 2012 aan Disney. In 2018 werd John Favreau producer van de tv-serie. Eind 2019 verscheen het eerste seizoen, een jaar later het tweede. In 2022 wordt het derde seizoen verwacht.
In de tv-serie volgen we de avonturen van mandalorian Din Djarin, een premiejager, vijf jaren na de val van het Galactische keizerrijk in The return of the Jedi. Hij krijgt een bijzondere opdracht: het opsporen van The Child. Elke Star Wars liefhebben herkent onmiddellijk een wel heel bekende figuur uit eerdere films. Din Djarin komt in grote moeilijkheden wanneer hij The Child niet wil achterlaten bij de duistere opdrachtgever. Het begin van vermakelijke en spannende mandoloriaanse avonturen in seizoen 1.
Er is heel veel goed gedaan in deze serie. Het is goed ingepast in het Star Wars universum en het is dan ook interessant om al die lijntjes na te lopen: wie was wie ook al weer en in welke film kwamen we die tegen ? De visuals zijn oogstrelend: de landschappen, de ruimtevaartuigen, de prehistorische monsters, wat een genot om naar te kijken. En actie is er volop, het verhaal haast zich van gevecht naar belegering naar ontsnapping, het een nog spectaculairder dan de ander.
En toch gaat er iets mis. Al na een paar afleveringen had ik een sterke jeugdherinnering: dit lijkt op de bekende Flipper de dolfijn serie uit de jaren 60: In een half uur wordt een spannende gebeurtenis gepresenteerd, met steeds weer een happy end dankzij die slimme Flipper. The Mandalorian volgt het zelfde patroon: in 30-45 minuten raas je in een achtbaan van gebeurtenissen naar een happy end dankzij de stoere Din Djarin en af en toe de hulp van The Child. Er is geen ruimte voor het uitdiepen van de persoonlijkheden en die zijn dan ook heel voorspelbaar, op het cliché-matige af. Dat wordt nog verergerd doordat Din Djarin zoals dat een goede mandeloriaan betaamt nooit maar dan ook nooit zijn helm afzet. Daardoor zien we steeds een middeleeuws aandoende superman die kan vliegen en een vlammenwerper in zijn arm-harnas heeft, maar die geen spoor van emotie kan laten zien. Iets dat haast pijnlijk wordt als een mooie jonge weduwe verliefd op hem wordt.... Wat in de grote Star Wars films al een manco is wordt hier alleen maar erger: De persoonlijkheden komen niet echt tot leven maar blijven heel ééndimensionaal.
Nou, hoe erg is dat ? Ach, als ik alleen maar behoefte heb aan een uurtje spanning met een happy end dan is The Mandolorian het antwoord. Lekker onderuit zakken en gaan genieten dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten