Landelijke Presentdag 2017

Eind januari is het weer tijd voor de landelijke Presentdag in Conferentieoord Landgoed Zonheuvel in Doorn.
Waren we er vorig jaar met zijn vijfen, dit jaar rijd ik er weer in mijn eentje naar toe. Margreet is er al, zij is een dag eerder begonnen met het coördinatorenprogramma.
Ik heb al vaker verteld over de sfeer op de Landelijke Presentdag: Professioneel, gastvrij, en creatief, een heel eigen nestgeur, ik houd er van.

Bij de opening treft me de toespraak van voorzitter Erik Dannenberg. Hij vertelt over zijn ervaring als straatkrantverkoper bij de poort van het Philips Stadion. Daar wordt die dag het najaarscongres gehouden wordt van Divosa, de Vereniging van leidinggevenden in het sociale domein. Erik Dannenberg zal deze dag beginnen als de nieuwe Divosa voorzitter, maar doet eerst wat ervaringen op als dakloze zwerver.

Erik Dannernberg vertelt over zijn ervaring als straatkrantverkoper

Hij vertelt dat hij het meest geraakt werd door de mensen die hem achteloos voorbij liepen, voor wie hij niet meetelde, alleen maar een zwerver was. Dan hoorde hij nog liever dat mensen zijn straatkrant niet wilden kopen, maar hem wel een goede dag toewensten. In die korte ontmoeting zat meer gelijkheid, zo vond hij.

Het grootste deel van de ochtend werd gevuld met de eerste workshopronde. Opnieuw ben ik naar de workshop over Umoja gegaan, het verbinden van de lokale kerk met de lokale buurt. Ik heb er in het verslag van vorig jaar uitvoerig over geschreven. Lokale Afrikaanse kerken zijn er mee begonnen: ter plekke en met alle mensen van de lokale gemeenschap kijken wat je kunt doen om het leven te verbeteren. De dienende kerk, diakonaat in actie.

De christelijke hulpverleningsorganisatie Tear en Stichting Present hebben de handen ineen geslagen om samen het Umoja programma aan de kerken te presenteren.
Derk Tel van de Kandelaarkerk in Amersfoort vertelde over de eerste ervaringen die zij als pilotgemeente hadden opgedaan. Daar was al een werkgroep Open Huis die bezig was te inventariseren hoe de gemeente van de Tabernakelkerk een openhuis gemeenschap voor de buurt kon worden. Ze besloten "niet onmiddellijk in de actie te schieten", maar tijd te nemen voor het opbouwen van een breder draagvlak in de gemeente, en voor het verdiepen van de visie en het onderbouwen ervan met een bijbels fundament. Er zijn gespreksavonden gehouden en er wordt veel bijbelstudie gedaan. De predikant houdt elke twee maanden een "Umoja preek".

Dat lijkt op een degelijke voorbereiding. Ik heb minder gehoord over concrete projecten en resultaten. In Afrika is dat waarschijnlijk directer en materiëler: Er zijn bijvoorbeeld voorzieningen nodig voor schoon drinkwater, of gebouwen voor zorg en onderwijs,
Ik verwacht dat we in Nederland meer te maken krijgen met immateriële nood: eenzaamheid, werkloosheid, of juist burnout door hoge werkdruk en overvolle dagen en weken, steeds maar door. Welke hulp kunnen we als kerk-in-de-buurt bieden, en waar is behoefte aan ? Iemand merkte op, en dat vond ik heel belangrijk: Hoe zet je iemand in zijn kracht en zorg je voor gelijkwaardigheid, en niet voor afhankelijkheid ? Hier valt nog veel te ontdekken.

Na een onderhoudende lunch ben ik huiswaarts gegaan: de muzikale voorbereidingen voor de zondagochtend moesten ook nog gedaan worden. Volgende keer wellicht weer de hele dag.