Ik ben wel een beetje klaar met die series die veel expliciet geweld combineren met een leeg en kil wereldbeeld.
House of Cards is een meeslepende vertelling, maar vrolijk word je er niet van. De series uit de Marvel Universe heb ik ten dele bekeken: Jessica Jones, met een goed eerste seizoen en een veel zwakker tweede, Luke Cage, en Daredevil. Game of Thrones of The Walking Dead bekijk ik niet eens.
Als we af gaan zakken naar bruut expliciet geweld en er een totale afwezigheid is van zingeving, een ideaal, of hoop voor de toekomst..... dan is het voor mij gedaan, not my pleasure.
Het begin van Mr.Sunshine: een Koreaanse slavenjongen Choi Yoo-jin vlucht wanneer zijn ouders worden gedood door hun eigenaar. Hij komt in Amerika, maakt carrière in het Amerikaanse leger, en krijgt begin 1900 de opdracht om naar Joseon te gaan, het huidige Korea.
Dat is dan in de nadagen van de dynastie van de Joseon keizers. Rusland, Japan, en de Verenigde Staten azen op het schiereiland en er is een subtiel spel om de macht aan de gang binnen het Koreaanse regeringsapparaat.
Choi Yoo-jin, die zijn naam inmiddels heeft verwesterd tot Eugene Choi, ontdekt een samenzwering om Korea aan Japan uit te leveren.
Hij ontmoet ook de beeldschone aristocratische Go Ae-shin, die een tweede leven leidt als scherpschutter bij een gewapende groep die vecht voor de zelfstandigheid van Joseon. De twee worden verliefd, maar de standsverschillen maken een relatie onmogelijk. Bovendien is Go Ae-shin uitgehuwelijkt aan de steenrijke Kim Hee-sung, en tot slot is er nog de Japanse bendeleider Goo Dong-Mae. Ook die beide mannen zijn verliefd op Go Ae-shin.....
De aantrekkingskracht van deze tv-serie zit bij mij in twee dingen.
Allereerst is dat de Aziatische cultuur. Het gaat allemaal net even anders, en dat vind ik heel boeiend. De omgangsvormen zijn formeel, de mensen gedragen zich beheerst. Standsverschil doet er toe en vrouwen hebben weinig te vertellen. Je zou kunnen zeggen: dat hebben we in Nederland toch ook allemaal gekend, so what's new ?
Misschien is dat zo. De emoties en karaktereigenschappen zijn dezelfde: mensen worden woedend of wanhopig, zijn blij, nieuwsgierig, of voorzichtig. En dat alles uit zich dan in culturele omgangsvormen die me in het geheel niet vertrouwd zijn.
Het is het dilemma waar ik in Afrika al tegenaan liep: wanneer doe je het goed, en wanneer doe je het fout ? De Nederlandse humor was duidelijk een brug te ver voor de gemiddelde Kenyaan, en onze doortastendheid en onze directheid waren in hun beleving ongeduld en gebrek aan respect.
Het tweede waar ik van genoten heb is de visuele schoonheid. Er is veel zorg besteed aan de Koreaanse kostuums en aan prachtige lokaties. Die visuele schoonheid wordt haast elke aflevering meerdere keren geconcentreerd in close-ups waarbij de beelden vertraagd worden weergegeven. Alsof je naar een mime-voorstelling kijkt, heel bijzonder en heel anders dan de actie-gerichte manier van kijken die wij hebben. In plaats van "verder, hoe loopt het af" is er hier alle aandacht en alle rust voor het moment: "wat gebeurt er nu".
De serie is heel populair in Korea en scoort hoog, maar er is ook kritiek. Koreaanse recensenten vinden dat er historische onjuistheden in de film staan, en dat met name de rol van Japan veel te positief wordt weergegeven. Klaarblijkelijk is dit een gevoelig onderwerp in Korea want de scriptschrijvers hebben halverwege de serie wijzigingen in het script van Go Dong-Mae, de Japanse samurai. aangebracht.
Ze wijzen er zelf op dat de film allereerst gaat over de hoofdrolspelers en hun emoties en onderlinge relaties, met de historische gebeurtenissen als achtergrond.
