Bidden in de abdij

Deze najaarsretraite was een bijzondere: br. Gabriël ontving zijn priesterwijding op zaterdag 10 september. Dat mag bijzonder genoemd worden: een jongeman die de radicale levensinvulling van het priesterschap kiest. Het werd een prachtige dag. De zon scheen uitbundig, en na afloop van de dienst was er een gezellige receptie op het gazon op het binnenplein.

Receptie op het gazon na de priesterwijding

Als ik vertel dat ik een paar dagen ga logeren in de abdij, krijg ik nog wel eens de reactie: "Lekker tot jezelf komen zeker !". Dat is inderdaad het geval, maar op een andere wijze dan de meesten zullen denken. Ik ga niet allereerst  naar het klooster voor mijn eigen welzijn, ik ga er naar toe om tot God te bidden. En daardoor kom ik ook nog beter tot mezelf, heb ik ontdekt.
Nu is het wel nodig om toe te lichten wat ik bedoel met bidden tot God. Veel mensen zullen dan denken aan iemand die stil in een hoekje zit, met de ogen dicht, en de handen gevouwen. Zo kan het, maar bidden is veel  meer. Bidden is je leven delen met God, de goede momenten, en de kwade.

Bidden lijkt veel op liefhebben, maar er is een belangrijk verschil. Mijn lief kan ik zien, horen, voelen, op alle manieren waarnemen.De communicatie ligt meer aan mijn buitenkant, dicht tegen de huid.
Maar God is verborgen, we kunnen Hem niet rechtstreeks zien of horen. Geen communicatie dus ? Wel, maar op een bijzondere manier, namelijk via de bijbel. God spreekt  als de bijbel (voor)gelezen wordt. Inderdaad, dat moet je willen geloven, het laat zich absoluut niet bewijzen. Het  een prachtige en oerchristelijke benadering , en totaal anders dan de gedachte dat God niet bestaat en bidden een vorm van buikspreken is, een echo van eigen behoeften.

Als ik zijn stem wil horen is stilte nodig, stilte diep van binnen, en het klooster helpt daarbij. Daardoor kan ik beter luisteren. Voor alle duidelijkheid: ik hoor geen magische stem, dat is me nog nooit overkomen. Voor mij "werkt het" bijvoorbeeld op de volgende manieren, en voor iedereen kan dat weer anders zijn:

• Het koorgebed. Tijdens het ochtend- en avondgebed zitten de paters en de gasten in het koorgedeelte van de abdijkerk en zingen er de psalmen. Eindeloos, elke dag weer opnieuw, tweemaal. Ik zing mee, en buig mee aan het eind van elke psalm. De teksten komen bij me binnen: blijdschap, angst, woede, wraak, vergeving. Het gaat over nu, over mij, en soms word ik geraakt door zo'n tekst. Het dagelijkse koorgebed is oeroud en rotsvast, een veilige moment voor een klein menske
• Muziek. 's Ochtends na het ontbijt ga ik een paar uur op het orgel in de abdijkerk studeren. Een prachtig instrument, waarop je zo zacht en ijl kunt spelen dat de klanken bijna verdwijnen in de gewelven, maar dat ook een "vol werk" heeft waar je kippenvel van krijgt. Muziek maken in die abdijkerk is door en door religieus voor mij, het is bidden in klanken.
• Wandelen. 's Middags wandel ik een paar uur. Dan wordt bidden heel spontaan en direct: al mijmerend kan er van alles in me opkomen en het is dan haast "wandelen met God", alsof een dierbare persoon meewandelt en luistert. Wandelen en bidden gaan bij mij goed samen.